America’s most patriotic town… ή η οδύσσεια ενός αλλοπαρμένου

Πολλοί συνάνθωποί μας μετακινούνται κάθε μέρα, για δουλειά, διακοπές ή και τα δύο, ταξιδεύουν, αλλάζουν αέρα, χώρα, καμιά φορά και ήπειρο. Τίποτα το αξιοσημείωτο μέχρι εδώ. Σημασία έχει ότι όσοι ξεκινάνε για κάπου (εκτός από όσους φεύγουν για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα) έχουν έναν συγκεκριμένο προορισμό. Συνήθως. Υπάρχουν όμως και οι λαμπρές εξαιρέσεις: άλλοι συνάνθρωποί μας που προφανώς δεν φημίζονται για την παρατηρητικότητα ή το κοφτερό τους μυαλό, οι οποίοι αλλού νομίζουν ότι πάνε κι αλλού βρίσκονται.

Και έρχομαι στο προκείμενο. Προ ολίγων εβδομάδων, ξεκίνησε η η οδύσσεια ενός wannabe ξενιτεμένου. Όλα άρχισαν από την επιθυμία του υποφαινομένου κουπεπιού να συμμετάσχει σε ένα συνέδριο περισσού ενδιαφέροντος που θα άλλαζε την κοσμοθεωρία του και θα προωθούσε την παγκόσμια γνώση, με καινοτόμες εισηγήσεις και πρωτότυπες ιδέες. Και όλα αυτά σε μια πολύ λογική απόσταση από το ίδιο, βλ. Bristol, aka Αγγλία. Καταχαρούμενο το κουπέπι μπήκε στη διαδικασία υποβολής αιτήσεων, σύνταξης προτάσεων και μακροσκελούς αλληλογραφίας με τους Μπριστολιανούς διοργανωτές. Και ω του θαύματος, με περισσή υπερηφάνια, εξασφάλισε μια θέση εισηγητή στο εν λόγω ακαδημαϊκό γεγονός, Μια όμως που το συνέδριο, πιστό στην αγγλοσαξωνική παράδοση της μη κάλυψης εξόδων συμμετοχής, δεν κάλυπτε απολύτως τίποτα και σε συνδυασμό με τη σχετική μπατιροσύνη του κουπεπιού που θα γινόταν απόλυτη μετά το ακαδημαϊκό γεγονός, το ευφυέστατο κουπέπι αποφάσισε σε μια στιγμή έκλαμψης να στραφεί στο οικείο του ίδρυμα για να βοήθεια. Το τελευταίο βέβαια, βαθιά διαποτισμένο από την υποψία ότι οι επίδοξοι σύνεδροι έχουν απώτερο σκοπό να το σκάσουν με τους πενιχρούς πόρους της σχολής στις Μπαχάμες, ζητούσε της Πτμ (Παναγιάς τα μάτια) για να πειστεί για το αληθές του συνεδρίου (εν ολίγοις, μόνο πιστοποιητικο αποφοίτησης του διοργανωτού απ’το νηπιαγωγείο δεν ζήτησε).

Το θαρραλέο κουπέπι με τη σειρά του, απτόητο και φιλοσοφημένο, υπό το βάρος των ευθυνών του και της βαθιάς σοφίας του πολυμήχανου λαού του, αναφώνησε καρμικά σχεδόν: «Εδώ που φτάσαμε, ας παέι και το παλιάμπελο», και επιδόθηκε με ζήλο περισσό στην συγκέντρωση όλης της χαρτούρας. Το κομβικό χαρτί βέβαια ήταν ο υπολογισμος του κόστους και το ποσό που θα ζητούσε από τη σχολή. Το κουπέπι λοιπόν, περήφανος απόφοιτος της ανωτάτης μπακαλικής (ήτοι μετά βίας ξέρει να μετράει), προσέτρεξε στο προσφιλές του γούγλ για βοήθεια. Και αφού πήρε μολύβι και χαρτί, με την παγκοσμίως αλάνθαστη μέθοδο του τρεις-το-λάδι-τρεις-το-ξίδι κατέληξε σε ένα ποσό. Τα εισιτήρια ήταν μετά βίας διακόσια ευρόπουλα (άσε που θα μπορούσε να πάει και με το τραίνο), οπότε σώφρον θεώρησε να συμπεριλάβει και τα έξοδα διαμονής.


Συνεχίζει λοιπόν την έρευνα στο προαναφερθέν γουγλ, αποκλειστικά στα sites με ξενοδοχεία και hostels που έχουν προτείνει οι Μπριστολιανοί διοργανωτές. Κι ενώ όλα βαίνουσι καλώς, η νύχτα είναι γλυκιά και το κρασί ρέει άφθονο, έρχεται ο κεραυνός εν αιθρία: στο τελευταίο ξενοδοχείο διαβάζει με τρόμο στην κεφαλίδα Bristol: America’s most patriotic town! Και το κουπέπι παθαίνει απανωτά εγκεφαλικά...

Αυτό θα πει να μην ξέρεις όχι μόνο σε ποια χώρα πας, αλλά ούτε σε ποια ήπειρο. Με τρόμο διαπιστώνει ότι το εν λόγω Bristol βρίσκεται στο Rhode Island, 60 μίλια νότια της Βοστόνης. Αλλά όπως σοφά παρατήρησε και ο kangerlussuaq «θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Να δεις Rhode Island και να κλείσεις με τον Στρίντζη για Ρόδο!»