6 Φεβ 2009

"Μη μιλάς, κινδυνεύει η Ελλάς"

Θυμάστε ένα τραγούδι (είχε γίνει σουξέ πριν από κάτι χρόνια, αν δεν με απατά -και- η μνήμη μου) που μας προειδοποιούσε «μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς»; Ε, ο πρωθυπουργός χτες το βράδυ κάτι τέτοιο μας είπε. Αφού λοιπόν μας παρουσίασε την πολιτική της κυβέρνησης, η οποία ομολογώ ότι δεν πολυκατάλαβα ποια είναι, μας έθεσε προ των ευθυνών μας, κατά πώς λέει η γνωστή και πολυχρησιμοποιημένη έκφραση:


«Υπάρχει όμως ένα ακόμη κρίσιμο ζήτημα: Καμία οικονομική πολιτική, ειδικά στους δύσκολους σημερινούς καιρούς, δεν μπορεί να πετύχει από μόνη της. Απαιτείται ένα πολιτικό-κοινωνικό περιβάλλον που να ευνοεί τη συναίνεση, τουλάχιστον στα βασικά. Ένα περιβάλλον όπου οι κοινωνικές ομάδες - στις όποιες διεκδικήσεις τους - συνυπολογίζουν το κοινωνικό σύνολο. Όπου αποφεύγονται οι μετωπικές πολιτικές συγκρούσεις. Όπου δεν ισχύει το ‘όχι σε όλα’. Όπου δεν επιδιώκεται η δημιουργία κλίματος κοινωνικής αναταραχής.»


Δηλαδή, πώς ακριβώς είναι η λογική σειρά των πραγμάτων; Γιατί εγώ νόμιζα ότι διεκδικήσεις και κοινωνική αναταραχή (όχι ότι η υπάρξη διεκδικήσεων σημαίνει ότι υπάρχει κοινωνική αναταραχή, αλλά άλλο θέμα αυτό), ότι διεκδικήσεις και κοινωνική αναταραχή λοιπόν, δεν υπάρχουν όταν η οικονομική πολιτική είναι καλή (ικανοποιεί τέλος πάντων ένα μεγάλο μέρος των πολιτών) και τα πράγματα είναι γενικώς αν όχι ρόδινα τουλάχιστον καλά. Ο πρωθυπουργός όμως φαίνεται να λέει ακριβώς το αντίστροφο: καθίστε ήσυχοι, μη διεκδικείτε, μην κάνετε πολιτική τελικά, κι όλα θα πάνε καλά. Πρώτα δηλαδή πρέπει να δημιουργηθεί ένα ήρεμο κλίμα (πώς; από μόνο του; με δεήσεις στον ουράνιο πατέρα; με μαθήματα γιόγκας για όλους τους πολίτες;) και μετά θα φτιάξουν τα πράγματα. Εντάξει, δεν δήλωσε ποτέ μαρξιστής ο άνθρωπος, αλλά τόσος ιδεαλισμός πια; Προηγείται η ιδέα της κοινωνικής γαλήνης και συναίνεσης και έπεται η πραγματικότητά της, η υλική, έμπρακτη θεμελίωσή της;

Αν και, συγγνώμη, ο κ. Καραμανλής πιστεύει ότι κάτι πρέπει να είναι έμπρακτο:


«Οι περιστάσεις απαιτούν από όλους να αποδείξουμε έμπρακτα υπευθυνότητα, ωριμότητα, σοβαρότητα. Όλα αυτά που κάποτε μπορεί να θεωρούνταν πολυτέλεια, σήμερα αποτελούν ζωτική αναγκαιότητα. Αποτελούν το αυτονόητο για να ξεπεράσουμε την κρίση.»


Μάλιστα. Κατάλαβε κανείς τι είναι αυτά που ήταν «πολυτέλεια» και τώρα είναι πια «ζωτική αναγκαιότητα»; Υποψιάζομαι ότι πρόκειται για τη «συναίνεση». Αν λοιπόν τώρα «ζωτική αναγκαιότητα» είναι η συναίνεση, τι γίνεται «πολυτέλεια»; Η αντιπολίτευση και οι διεκδικήσεις μήπως;

Έχει και συνέχεια όμως:


«Θέλω να είμαι ξεκάθαρος: Η διεθνής κρίση, πολύ πιο έντονη από ό,τι στο ξεκίνημά της, χτυπάει τώρα και την πόρτα της χώρας μας. Η αντιμετώπισή της απαιτεί καθαρό σχέδιο και σταθερή βούληση για την εφαρμογή του. Το σχέδιο αυτό υπάρχει. Η βούλησή μας είναι δεδομένη. Ο στόχος είναι κοινός. Αφορά όλους τους πολίτες, όπου και εάν ανήκουμε πολιτικά.»


Crisis ante portas λοιπόν... Άφωνη, αφήνω κατά μέρος το «καθαρό σχέδιο» και τη «σταθερή βούληση». Πιο πολύ μού αρέσει το πρώτο πρόσωπο πληθυντικού της τελευταίας φράσης: «όπου κι αν ανήκουμε πολιτικά»: ο πρωθυπουργός ταυτίζεται με τους πολίτες – και με τους αντιπολιτευόμενους πολίτες – για να τονίσει ακόμα πιο πολύ την ανάγκη συναίνεσης.

Και το τέλος – αποκορύφωμα:


«Οι δρόμοι της πολιτικής - το είπα πολλές φορές - είναι δύο: Ο δρόμος της υπευθυνότητας και ο δρόμος της ανευθυνότητας. Κάποιοι υπόσχονται εύκολες και ανέξοδες λύσεις. Τέτοιες λύσεις δεν υπάρχουν. Τέτοιοι δρόμοι θα οδηγούσαν σε τραγικά αδιέξοδα.»


Δύο δρόμοι λοιπόν, σαν να λέμε ο δρόμος της αρετής και ο δρόμος της κακίας. Το συμπέρασμα μάλλον είναι ότι ο δεύτερος δρόμος είναι αδιέξοδος – άρα υπάρχει τελικά ένας δρόμος, και καλά θα κάνουμε ν’ακούσουμε την κυβέρνηση και να τον ακολουθήσουμε χωρίς πολλά-πολλά, γιατί αλλιώς θα φταίμε εμείς που θα μπατάρει η χώρα...

Το μόνο για το οποίο δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο πρωθυπουργός είναι η πρωτοτυπία. Το επιχείρημά του, στην ουσία του, είναι κλασικό και χρησιμοποιημένο εδώ και δεκαετίες, κι όχι μόνο στην Ελλάδα: υπάρχει μόνο μία πολιτική για τη σωτηρία της οικονομίας / της κοινωνίας / της χώρας (ανάλογα με την περίσταση) κι αυτή είναι η δική μας πολιτική. Όποιος δεν τη στηρίζει υπονομεύει την πρόοδο της χώρας (στην καλύτερη, δημοκρατικότερη περίπτωση) ή θέτει σε κίνδυνο τη χώρα (όταν τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα) ή είναι εχθρός της χώρας / του λαού / του έθνους (στη χειρότερη, μη δημοκρατική περίπτωση όπου η αντίθετη άποψη δεν είναι ανεκτή). Ευτυχώς να λέμε: προς το παρόν τουλάχιστον, δεν έχουμε φτάσει σ’αυτό το τελευταίο...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

και κακοτυλιγμενα τα ντολμαδακια και του εκοψε και το αυγολεμονο...τί θα γινει?
θα τα φαμε οπως ειναι?
θα τα φαει καπελο?
ή θα μας σερβιρουν κατι αλλο?

kangerlussuaq είπε...

Ευτυχώς που υπάρχει και ο πρωθυπουργός μας, για να μας θυμίζει τα υψίστου πνευματικού επιπέδου και περιεχομένου άσματα του Νταλάρα...