10 Ιαν 2010

Το Βερολίνο εργαστήριο ιστοριογραφίας;



Ένα πράγμα που διαπιστώνει κανείς εύκολα στο Βερολίνο είναι πόσο πολύ πουλάει η Ιστορία σ’αυτή την πόλη. Λογικό βέβαια, γιατί όλη η ιστορία του 20ου αιώνα βρίσκεται αποτυπωμένη στη γερμανική πρωτεύουσα. Σε σχέση με τις προηγούμενες φορές που είχα πάει στο Βερολίνο (η τελευταία πριν από δυόμισι χρόνια), τώρα μου φάνηκε ότι η Ιστορία έχει γίνει ακόμα περισσότερο τουριστική ατραξιόν. Υποθέτω ότι συμβάλλει σ’αυτό το γεγονός πως πριν από δυο μήνες γιορτάστηκαν τα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους, αλλά και το ότι το Βερολίνο γίνεται όλο και πιο δημοφιλής τουριστικός προορισμός (μα τόσοι τουρίστες!). Ο τρόπος όμως με τον οποίο προβάλλεται η Ιστορία στο Βερολίνο μου φάνηκε προβληματικός.

Ως τουριστική ατραξιόν χρησιμοποιείται κυρίως ό,τι έχει να κάνει με την πρώην Ανατολική Γερμανία – όπως πολύ σωστά παρατήρησε και ο Ημιθανής (βλ. προηγούμενη ανάρτηση), κανείς δεν θα σκεφτόταν να πουλήσει σουβενίρ με τον αγκυλωτό σταυρό, κάτι που αποδεικνύει και πόσο κενή περιεχομένου είναι η εξίσωση ναζισμού και κομμουνισμού που επιχειρείται κατά καιρούς. Ό,τι έχει να κάνει λοιπόν με το καθεστώς του υπαρκτού σοσιαλισμού (γιατί αυτό ήταν κι όχι κομμουνισμός!) μετατρέπεται σ’ένα ατελείωτο φολκλόρ, να το βλέπουμε και να γελάμε. Λες κι ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν μια φάρσα της Ιστορίας, ένα πάρτυ μασκέ που κράτησε 70 χρόνια (στην ΕΣΣΔ 70). Αναπτήρες με το σήμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, μπλουζάκια, σήματα, κονκάρδες... Μπιχλιμπίδια για τουρίστες που δίνουν χρώμα στη σημερινή παγκόσμια καπιταλιστική ομοιομορφία.

Κι άντε, αυτά να δεχτούμε ότι είναι δημιουργήματα των τουριστικών επιχειρήσεων, εξίσου κιτς στην πραγματικότητα με τα τσολιαδάκια και τις γύψινες προτομές που πουλάνε στην Πλάκα. Η ίδια λογική όμως κυριαρχεί και στα μουσεία. Στο Γερμανικό Ιστορικό Μουσείο (Deutsches Historisches Museum) δεν υπάρχει καμία προσπάθεια να κατανοηθεί από που προήλθε αυτό το καθεστώς, σε ποια ιστορική ανάγκη απαντούσε και τι σήμαινε. Αντ’αυτού, τα εκθέματα και οι επεξηγηματικές ταμπελίτσες τους ή αναπαράγουν το ίδιο φολκλόρ (ένα αυτοκίνητο τράμπαντ, ανατολικογερμανική μόδα, ηλεκτρικές συσκευές...) ή, ενίοτε με ειρωνικές διατυπώσεις, υποβάλλουν στον επισκέπτη ότι το καθεστώς της Λαϊκής Δημοκρατίας ήταν a priori κακό παράλογο. Εδώ τονίζω και το a priori και το παράλογο.

Καταρχάς, αν θέλουμε να λέμε ότι η σκέψη μας βασίζεται στον ορθό λόγο, δεν μπορούμε να θεωρούμε τίποτα εκ των προτέρων παράλογο. Πρέπει πάντα και για τα πάντα να θέτουμε στο μυαλό μας την ερώτηση «γιατί;». Γιατί ήταν κακό και παράλογο το καθεστώς; Για πολύ συγκεκριμένους λόγους, κυρίως για την καταπίεση και την έλλειψη οποιασδήποτε ελευθερίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σε ορισμένους, πολύ συγκεκριμένους τομείς δεν είχε πετύχει να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων. Είχε παιδεία, είχε περίθαλψη, είχε πετύχει την ισότητα των πολλών, αν και βέβαια όχι όλων (γιατί φυσικά η νομενκλατούρα του κόμματος και του κράτους ήταν «πιο ίση από τους υπολοίπους» κατά την οργουελική φράση). Αν τα παραβλέψουμε όλα αυτά, τότε δεν θα καταλάβουμε ποτέ τι ήταν αυτό το καθεστώς, και κυρίως δεν θα καταλάβουμε γιατί υπάρχουν σήμερα Γερμανοί που αναπολούν την Ανατολική Γερμανία. Θα μας φαίνονται παράλογοι, και κατά τη γνώμη μου αποτελεί αξίωμα των κοινωνικών επιστημών ότι μία ολόκληρη ομάδα ανθρώπων που θέλει / δηλώνει / διεκδικεί / απορρίπτει κάτι δεν μπορεί να θεωρηθεί συλλήβδην παράλογη.


Αυτό είναι το ένα κομμάτι. Το άλλο είναι ίσως ακόμα πιο ανησυχητικό. Στο Βερολίνο ξαναγράφεται η Ιστορία. Ή μάλλον διαγράφεται η Ιστορία. Όλη η Ιστορία. Οι Γερμανοί νιώθουν ενοχές για το παρελθόν τους, αυτό είναι γνωστό και ισχύει κυρίως και πρωτίστως για τον ναζισμό και το ολοκαύτωμα. Εξίσου αμήχανα όμως μου φάνηκε ότι αντιμετωπίζουν και τον υπαρκτό σοσιαλισμό, κάτι που είναι κατανοητό στον βαθμό που για τους Γερμανούς το καθεστώς του υπαρκτού σοσιαλισμού υπήρξε ίσως πιο τραυματικό απ’ό,τι για οποιονδήποτε άλλο λαό της Ευρώπης, γιατί σήμαινε ταυτόχρονα και τον διχασμό τους σε ανατολικούς και δυτικούς. Ο ναζισμός και ο υπαρκτός σοσιαλισμός είναι για τους Γερμανούς τραύματα πολύ πραγματικά και βαθιά, φαινόμενα της ιστορίας τους τα οποία δυσκολεύονται να κατανοήσουν και που επηρεάζουν την ίδια την ταυτότητά τους.

Και πώς τα αντιμετωπίζουν; Με το να μην τα αντιμετωπίζουν. Από το επεξηγηματικό ταμπελάκι έργου σύγχρονου Γερμανού εικαστικού (από έκθεση αφιερωμένη στη γερμανικη τέχνη της εποχής του Ψυχρού Πολέμου που διοργανώνεται στο Γερμανικό Ιστορικό Μουσείο - εδώ η ιστοσελίδα στα αγγλικά): “[…] [the artist] touched tabooed German symbols and thus provocatively inquired whether history can be transcended by repressing it from consciousness.” Μάλιστα. Επειδή δεν μας αρέσουν συγκεκριμένα ιστορικά φαινόμενα, αντί να προσπαθήσουμε να τα κατανοήσουμε, απορρίπτουμε όλη την Ιστορία. Πρόκειται για ένα μόνο παράδειγμα, βέβαια, κι ούτε καν σε βιβλίο ιστορίας. Ωστόσο, μου έκανε εντύπωση γιατί μου φάνηκε πολύ χαρακτηριστικό του κλίματος που επικρατούσε σ’όλο το μουσείο και της εντύπωσης που μου έδωσε το Βερολίνο γενικά. Ενώ λοιπόν δεν έχω καμία «πατριωτική» ανησυχία ότι κινδυνεύει ή υπονομεύεται η «εθνική μας ιστορία», η υπονόμευση της Ιστορίας γενικά με ανησυχεί. Ελπίζω να κάνω λάθος...


Κι ένα ακόμα παραλειπόμενο από το Βερολίνο...

Τα κουπέπκια με χαρά (μάλλον όχι και των υπολοίπων) ανακάλυψαν ακόμα μία δραστηριότητα που θα έπρεπε να αποφεύγουν να κάνουν μαζί (η πρώτη και βασική είναι το μαγείρεμα, όπου πετάνε τετζερέδες το ένα στο κεφάλι του άλλου ακόμα και για απλά ζητήματα όπως το σούρωμα των μακαρονιών): να δίνουν οδηγίες στον οδηγό. Το υποφαινόμενο κουπέπι, οπαδός του ορθού λόγου, επιμένει να χρησιμοποιεί χάρτη, ενώ το έτερο κουπέπι προτιμάει το ένστικτο τού «ε, η γενική κατεύθυνση είναι προς τα εκεί, στρίψε εδώ δεξιά και βλέπουμε». Παρόλα αυτά, κάθε βράδυ φτάναμε στο σπίτι (στο εξωτικό Zelhendorf) καρφί!


15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κουπέπι, συμφωνώ απόλυτα με την αποτίμηση του ιστορικού παρελθόντος και του σοσιαλιστικού συστήματος, όπως τα γράφεις στο ποστ. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα.

Έχω όμως δυο ενστάσεις:
1. Προφανώς και οι χιλιάδες χαζοτουρίστες με τα γκρουπ θα πάνε στο Checkpoint Charlie museum (beurkkkkk!) και θα αγοράσουν pins της DDR χαζογελώντας και μην καταλαβαίνοντας Χριστό. Όπως και στην ΑΘήνα, οι ίδιοι χαζοτουρίστες θα αγοράζουν τσολιαδάκια και θα φωνάζουν "ωπα!" σπάζοντας πιάτα στις ταβέρνες.
Ο πιο ψαγμένος επισκέπτης, ψάχνει και βρίσκει αξιόλογα πράγματα, όπως πχ την προσωρινή έκθεση του Deutsches Historisches Museum σχετικά με την τέχνη στις δυο Γερμανίες επί ψυχρού πολέμου: μια πολύ καλή προσέγγιση, που ακόμα κι αν διαφωνείς μαζί της στα σημεία, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις την σοβαρότητά της. Ή ακόμα, την έκθεση σχετικά με τη Στάζι που, ναι μεν είναι αφηγηματική, χωρίς να εμβαθύνει πολύ (ίσως και να είναι πολύ νωρίς για εμβαθύνσεις, αφού οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές ζουν ακόμα), αλλά δεν είναι επιφανειακή. 'Η ακόμα ο πολύ καλός απολογισμός των "20 χρόνων μετά" στο Kino- und Fernsehmuseum βασιμσένος σε μαρτυρίες Ossis και Wessis, αλλά και δημοσιογράφων από το 1989 ως σήμερα. Αυτά απευθύνονται στους πιο ψαγμένους, ο τουρίστας με το κασκετάκι του κόκκινου στρατού ούτε απ'έξω δεν θα περάσει.
2. Η ταπεινή μου άποψη είναι πως οι Γερμανοί είναι οι μόνοι που δεν "ξαναγράφουν ιστορία", απλά στέκονται λίγο αμήχανα απέναντι σε αυτό το κομμάτι του παρελθόντος τους, γεγονός απόλυτα φυσιολογικό αν σκεφτείς πως έχουν περάσει μόνον 20 χρόνια και πως οι μνήμες είναι νωπές, τα πάθη δεν έχουν καταλαγιάσει εντελώς ακόμα. Οι Γερμανοί είναι οι μόνοι που διατηρούν ονόματα δρόμων όπως Karl Marx Alle, που δεν αποκαθήλωσαν όλα τα αγάλματα και μνημεία της DDR, που δεν κάνουν σαν η ιστορία να σταμάτησε το 1945. Οκ, είναι λίγο αμήχανοι, λίγο απολογητικοί, αν σκεφτείς πώς αντιμετωπίζεται το όλο θέμα από τους "πρώην Δυτικούς", είναι δύσκολη η θέση τους. Αν ακόμα σκεφτείς πώς αντιμετωπίζεται το θέμα από την ίδια την Αριστερά παντού, πόσο έχει καταπιεί τη γλώσσα της και κάθεται να τρώει φάπες, σε μια προνομιακότατη γι'άυτήν περίοδο, όπως η κρίση του φιλελευθερισμού, δεν με εκπλήσσει η αμηχανία των Γερμανών.
Νομίζω πως αναγνωρίζουν και αυτό το κομμάτι σαν δικό τους, αλλά δεν έχουν ακόμα βρει με ποιο τρόπο να το διαχειριστούν.
Επειδή όλα είναι συγκριτικά και σχετικά, αν κάνεις μια βόλτα στη Βαρσοβία, την Κρακοβία, το Τάλινν ή την Πράγα, εκεί καταλαβαίνεις τι πάει να πει "ξαναγράψιμο της ιστορίας", επιστράτευση κάθε είδους υπερβολής και ψέματος, ξεβράκωμα στη Δύση άνευ όρων και κυρίως έλλειψη νηφάλιας αντιμετώπισης μιας ιστορίας που είναι δική τους, είτε τους αρέσει είτε όχι. Σε σχέση, ειδικά με του Πολωνούς και του Βαλτικούς, οι Γερμανοί είναι... extreme "ύποστηρικτές" του παρελθόντος τους (όχι με την έννοια πως το δέχονται σαν καλό, αλλά με την έννοια πως αναγνωρίζουν την ύπαρξή του, πως το ψάχνουν το θέμα, πως δεν το εξοβελίζουν και δεν το ξεχνούν).

Φυσικά είναι κακή η λογική "το μη χείρον βέλτιστον", αλλά πιστεύω πως είναι νωρίς ακόμα (ένα παράλληλο: πώς αντιμετωπιζόταν ο εμφύλιος στην Ελλάδα 20 χρόνια μετά το τέλος του;). Κι είτε το θέλουμε είτε όχι, οι νικητές έχουν το πάνω στο χέρι στη γραφή της ιστορίας.

Προσωπικά, δεν θα κατηγορούσα τους Γερμανούς σαν λαό. Τους θεωρώ σαφώς από τους σοβαρότερους, υπευθυνότερους και στοχαστικότερους λαούς, έτσι κι αλλιώς. Θα περίμενα στοιχειωδώς πιο υπεύθυνη αντιμετώπιση από την ίδια την Αριστερά κάθε εθνικότητας.

k2 είπε...

@ Krotkaya,
Δεν διαφωνώ με όσα λες και προφανώς αυτό που έγραψα είναι μόνο μία πλευρά, μία άποψη για το τι συμβαίνει. Πάντως νομίζω ότι είναι κι αυτή υπαρκτή, όσο κι αν, ναι, φαντάζομαι ότι τα πράγματα είναι χειρότερα σε άλλες χώρες. Και φυσικά δεν κατηγορώ τους Γερμανούς γι'αυτό. Αυτό που διακρίνω είναι μία τάση γενικής απόρριψης της Ιστορίας, τάση με την οποία έχουν ευθύνη να ασχοληθούν πρώτα-πρώτα οι ιστορικοί, κι όχι οι Γερμανοί ή οι Γάλλοι ή οι Ρώσοι.
Πάντως για την έκθεση για την τέχνη του Ψυχρού Πολέμου μάλλον διαφωνούμε: δεν μου φάνηκε και τόσο καλοστημένη - ή μ'έχει καλομάθει το Πομπιντού με 2-3 εξαιρετικά καλοστημένες εκθέσεις που έχει τύχει να δω...

Кроткая είπε...

α, η ευθύνη των ιστορικών είναι άλλο πράμα. Αλλά βλέπεις κι αυτοί από κάποιον πληρώνονται, ειδικά όσοι δουλεύουν σε λογής λογής ινστιντούτα, think tanks, policy making associations και τα συναφή.

Γιατί δε σου άρεσε η έκθεση;

k2 είπε...

@ Κροτ,
από τη μικρή μου εμπειρία τέτοιοι ιστορικοί που περιγράφεις δεν πολυκυκλοφορούν στην πιάτσα. Τα think tanks μάλλον δεν ενδιαφέρονται καν να εργοδοτήσουν ιστορικούς. Τα διάφορα ινστιτούτα, ερευνητικά κέντρα κλπ. απ'όσο έχω δει δεν κατευθύνουν την έρευνα των μελών τους. Αντιθέτως έχω δει ιστορικούς που λένε κοινοτοπίες και μετριότητες επειδή είναι μέτριοι - όλα αυτά έχουν να κάνουν με το πώς εκπαιδεύονται οι ιστορικοί, ποιου είδους Ιστορία έχει πέραση (η πιο περιγραφική και απλουστευμένη, συνήθως), για ποιους λόγους γίνεται κάποιος ιστορικός (γιατί το γουστάρει ή γιατί δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι άλλο;) και τι κίνητρα δίνονται στους ιστορικούς (έχει αντίκρυσμα το να γράφουν λίγα πράγματα αλλά πολύ καλής ποιότητας ή πιέζονται να τελειώσουν μια διατριβή σε ακριβώς 3 χρόνια, δεν πα να χρειάζεται να διαβάσουν σανσκριτικά, κινέζικα και ουζμπεκικά για να την κάνουν σώστα;)
Αυτά πάνω κάτω ισχύουν σε όλες τις κοινωνικές επιστήμες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και εξαιρετικοί ιστορικοί ή πολιτικοί επιστήμονες ή ό,τι άλλο.

Η έκθεση του Ιστορικού Μουσείου δεν μου άρεσε γιατί μου φάνηκε ότι δεν ήταν αρκετά ξεκάθαρο το θέμα κι αρκετά καλά συνδεδεμένα μεταξύ τους τα έργα. Όταν μία έκθεση δεν έχει ένα κλασικό/εμφανές θέμα (π.χ. "Γάλλοι ιμπρεσιονιστές" ή "Νταντά") είναι πολύ δύσκολο να την κάνεις να έχει συνοχή, και νομίζω ότι η εν λόγω έκθεση δεν το κατάφερε. Περίσσοτερο από έκθεση γύρω από έναν θεματικό άξονα, μου φάνηκε απλώς σαν παράθεση μεταπολεμικών έργων Γερμανών καλλιτεχνών.

Τουρνέ στα νησιά είπε...

Δεν είμαι ειδικός και δεν μπορώ να μπω στην κουβέντα σας περί Ιστορίας.

Απλά θα ήθελα να σχολιάσω το ότι πουλάνε διάφορα "σουβενίρ" της Ανατολικής Γερμανίας και όχι της περιόδου του Ναζισμού.
Είναι απολύτως φυσιολογικό , ούτε εδώ θα βλέπαμε εύκολα να πουλάνε σύμβολα της Χούντας των Συνταγματαρχών ή της 4ης Αυγούστου.
Η απόπειρα εξίσωσης Ναζισμού με Κομμουνισμό γίνεται και στο βιβλίο της Ιστορίας Γενικής Παιδείας της Γ΄Λυκείου (στα έχω ξαναπεί).

k2 είπε...

@ Τουρνέ,
στη Γερμανία επιπλέον είναι κι απαγορευμένο: η χρήση των ναζιστικών συμβόλων έχει απαγορευτεί με νόμο.

Όσο για την Ιστορία του σχολείου... πονεμένη ιστορία! Δεν διδάσκει καν τι είναι Ιστορία ή άλλες βασικές έννοιες...

ΥΓ. πάντως εσύ δεν τα πας και τόσο άσχημα από ιστορικές γνώσεις (να μη λες ότι δεν λέω καλές κουβέντες! :)). σου έχω όμως τεστ: ποια ιστορική προσωπικότητα σου θυμίζει (θυμίζει μόνο, δεν είναι) ο εικονιζόμενος στο λινκ (κατηγορία: ελληνική ιστορία 20ου αιώνα);
http://eume-berlin.de/typo3temp/pics/ff1af53d7f.jpg

k1 είπε...

...μην απαντήσω στη θέση του ερωτώμενου και του κλέψω τη δόξα. Πες μου ότι βρήκες το τουρκικό του ομοίωμα ;)

Τουρνέ στα νησιά είπε...

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια κυρία μου.

Δεν ξέρω σαν τον Λεωνίδα Κύρκο μοιάζει?

Αλλά δεν νομίζω γιατί σιγά μην υπάρχει και τούρκικο ομοίωμα του Κύρκου.(ή μήπως υπάρχει βρε Κ1?)

Υ.γ καλά το μπαχαρικό που μου έφερες είναι κορυφή!

Αntidrasex είπε...

Στη φωτό μήπως είναι ο Τζώνυ Βαβούρας?

Όσο για το Βερολίνο και την παραχάραξη/απόκρυψη/φολκλοροποίηση της Ιστορίας:

Βασικά, έχετε και οι 2 δίκιο.

Το Βερολίνο (και γενικότερα η Γερμανία) ναι μεν όπως λέει η Κροτ (δεν έχω πάει σε άλλες χώρες του πρώην υπαρκτού, αλλά την πιστεύω) είναι ένα μέρος όπου ακόμα φαίνεται ότι κάποτε υπήρχε και κάτι άλλο, ενώ στις άλλες τα έχουν ισοπεδώσει όλα.
Από την άλλη όμως, εκεί ήταν και το μόνο μέρος όπου αυτά υπήρχαν παράλληλα, δίπλα δίπλα, έστω και με μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ τους.

Εκεί λοιπόν, σε σχέση με τις άλλες χώρες, όταν οι άνθρωποι έζησαν την "όσμωση" των δύο κόσμων τόσο κοντά, με απτές τις διαφορές, άμεσα, δεν μπορεί παρά να είναι διαφορετική η προσέγγιση.

Και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό. Γιατί, αν εκεί αφηνόντουσαν τα πράγματα να "κυλήσουν" ομαλά, ίσως με τη συγχώνευση και των 2 εμπειριών (από τον λαό) ίσως να μπορούσε να επιτευχθεί κάτι θετικό.

Η προσπάθεια δαιμονοποίησης του "κακού" καθεστώτος είναι ολοφάνερη ειδικά στον χώρο πέριξ του Checkpoint Charlie, όπου στους τοίχους υπάρχει μια σύντομη ιστορία η οποία, χωρίς να λέει χοντρά ψέματα, επιλέγετε να εκφράζεται με "κακούς χαρακτηρισμούς" (ανελεύθερος, αντιδημοκρατικός κλπ) για το ανατολικό καθεστώς και θετικούς (υπέρμαχοι της ελευθερίας του ατόμου και της αγοράς- εδώ τους ξέφυγε, θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει-, δημοκράτες, αγωνιστές κλπ) για το Δυτικό καθεστώς.

Και αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο. Όπως λένε, όταν δεν μπορείς να πολεμήσεις κάτι, κάνε το μόδα ή φολκλόρ.

Ανώνυμος είπε...

Κουπέπι 2, χμ, να σου πω, το καρφάκι που άφησα για όσους "πληρώνονται" δεν το άφησα τυχαία: το ζήτημα είναι πως αυτοί οι τύποι είναι ιστορικοί του τύπου που περιγράφεις: με δυο λόγια, κακοί επαγγελματίες. Ή ακόμα χειρότερα, άτομα που έχουν μείνει στη λογική του λυκείου: ψάχνω, βρίσκω, μαθαίνω, τα λέω, τα γράφω, τέλος. Δεν το βασανίζω, δεν σκέφτομαι, δεν κάνω μια κριτική σύνθεση.
Από την άλλη, είναι πολύ γενικό το φαινόμενο, σε όλες τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές σπουδές, όπως λες. Με εξαίρεση τις τρέντυ: επικοινωνία και ευρωπαϊκές σπουδές: εκεί είμαστε άρχοντες!

Αυτός ο εικόνιζομενος του λινκ, χα χα χα χα, καλό!

Ρεμάλι, προφανώς οι συγγραφείς του σχολικού βιβλίου τηρούν τη γραμμή. Θα ήθελα να ήμουν σε μια τάξη πάντως και να δίδασκα αυτό το κεφάλαιο. Θα είχε πολλή πλάκα.

Αντιδρασοτέτοιε, έγραψες με αυτό το σχόλιο, συμφωνώ 100%. Μια μόνο προσθήκη: νομίζω πως η διαφορά αντιμετώπισης στις άλλες πρώην του υπαρκτού με τη Γερμανία έχει να κάνει και με το γεγονός ότι στη Γερμανία υπάρχει μια παράδοση δημοκρατίας, αγώνων, διεκδίκησης, που στις άλλες δεν υπάρχει. Αυτό φαίνεται και από τα ποσοστά συμμετοχής στις εκλογές. Τουλάχιστον οι Γερμανοί σηκώνουν τον κώλο τους και πάνε να ψηφίσουν: Μέρκελε και φιλελεύθερους βέβαια, δεν πειράζει, αλλά πάνε.

k2 είπε...

@ k1,
μα ποιο ομοίωμα; Αφού εσύ ξέρεις ποιος είναι.

@ Τουρνέ και Αντιδρασέξ,
λοιπόν στη φωτογραφία είναι ένας Τούρκος κοινωνιολόγος (και μάλιστα, θα σας αρέσει, ασχολείται με την "κοινωνιολογία του φαγητού") και είναι φτυστός ο... Πλουμπίδης (http://tinyurl.com/yfurq3w), στο πιο καλοζωισμένο, βέβαια! (Τουρνέ, μου τον είχες αναφέρει μια φορά τον Πλουμπίδη, ε;)

@ Τουρνέ,
και να φανταστείς στην Τουρκία αυτό δεν είναι κάτι εξαιρετικό, είναι το βασικό τους πιπέρι που βρίσκεις στο τραπέζι οποιουδήποτε εστιατορίου!

k2 είπε...

@ Αντιδρασέξ,
μα τι διπλωμάτης που είστε! :)
Σκέφτηκα σοβαρά να σου ευχηθώ τις προάλλες στην ονομαστική σου γιορτή, αλλά τελικά αποφάσισα ως άθεη να αντισταθώ στις χριστιανικές γιορτές :) Χρόνια πόλλα! (Τώρα είμαστε εκτός γιορτής, οπότε επιτρέπεται :))

@ Αντιδρασέξ και Κρότκαγια,
ναι, αυτό λέω κι εγώ, ότι υπάρχουν πολλές όψεις.
Και για να συμπληρώσω:
Έχω την αίσθηση ότι αν η Γερμανία δεν κατέστρεψε/άλλαξε όλα όσα είχαν μείνει από τον υπαρκτό σοσιαλισμό (π.χ. ονόματα δρόμων), αυτό συνέβη επειδή η Γερμανία ένιωθε ότι είχε τη δύναμη να live and let live. Δηλαδή, υπήρχε ένα υπόλοιπο μισό (η Δυτ. Γερμανία) αρκετά δυνατό και ικανό να ενσωματώσει τη σοσιαλιστική πλευρά (την Αν. Γερμανία) και να την τραβήξει με επιτυχία προς το δικό της δυτικό/καπιταλιστικό/δημοκρατικό (όπως θες πές το) πρότυπο. Έτσι δεν ένιωθε να απειλείται από τα εναπομείναντα σύμβολα του υπαρκτού σοσιαλισμού - στο κάτω-κάτω, μόνο τα σύμβολα έμειναν.
Οι άλλες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, όμως, επειδή ένιωθαν αδύναμες, επειδή ακόμα έχουν σοβαρές αδυναμίες (π.χ. χαμηλό βιωτικό επίπεδο), έριξαν πολύ μεγαλύτερο βάρος, όπως κάνουν πολλές φορές κράτη που βρίσκονται σε αδυναμία, στα σύμβολα. Με το να απαλλάσσονται από σύμβολα και έννοιες (όταν έχεις ήδη περάσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές, κι η Αριστερά έτσι κι αλλιώς ψάχνει ακόμα να βρει τον μπούσουλα, η καταδίκη του κομμουνισμού έχει μόνο συμβολική αξία), προσπαθούν να σκεπάσουν αυτή την αδυναμία τους.

k2 είπε...

@ Krot,
Ναι, ok, για κακούς επαγγελματίες μιλάμε. Αυτό που λέω είναι ότι, από την εμπειρία μου, δεν παίζει μεγάλο ρόλο στο αν ένας ιστορικός είναι καλός ή κακός το ποιος τον πληρώνει. Συνήθως τα ίδια (συνήθως δημόσια) πανεπιστήμια έχουν και εξαιρετικούς και κακούς ιστορικούς.

Τουρνέ στα νησιά είπε...

χαχαχα έχεις δίκιο!
Ναι λέγαμε για τον Πλουμπίδη και το γράμμα που είχε στείλει με το δακτυλικό του αποτύπωμα στην υπόθεση Μπελογιάννη.
Είδα έγχρωμη φωτογραφία και δεν μου πήγε στο μυαλό.
Αλλά έτσι ίσως έχει βάση η θεωρία του Κόμματος ότι ζει με τα λεφτά της προδοσίας στο εξωτερικό!

k2 είπε...

@ Τουρνέ,
λες; να τον φυγάδευσαν στην Τουρκία τα αμερικάνικα δολάρια; :)
ΥΓ.θα τα σβήσω κάποια στιγμή αυτά τα σχόλια, μην ψάχνει κανείς στο ίντερνετ για τον Πλουμπίδη και πέσει πάνω στις σαχλαμάρες μας! :)