12 Ιαν 2010

Yağmurlu günlerde hep seni andım

Η καταχνιά που λέγαμε... Το κτήριο με τη γαλλική σημαία είναι το Προξενείο της Γαλλίας. Πίσω φαίνεται ο Κεράτιος και το άνοιγμα του Βοσπόρου.

Τις μέρες με βροχή πάντα θυμόμουν εσένα.

Παράφραση είναι αυτός ο τίτλος. Υπάρχει ένα παλιό τουρκικό τραγούδι που λέγεται Mehtaplı gecelerde hep seni andım (τις νύχτες με πανσέληνο πάντα θυμόμουν εσένα).

Εγώ τις βροχερές μέρες θυμάμαι την Κωνσταντινούπολη. Έτσι κι αλλιώς γκρίζα τη θυμάμαι αυτή την πόλη, μουντή. Η βροχή σημαίνει επιπλέον λασπουριά στους δρόμους κι αν έχει κι αυτό τον καιρό που οι Τούρκοι ονομάζουν φουρτούνα (είναι αυτό που ο Σεφέρης λέει, στο «Πάνω σ’έναν ξένο στίχο», δρολάπι: πολλή βροχή και δυνατός αέρας) σημαίνει ότι είναι άθλος να περπατήσεις, καθώς ο αέρας σε παρασέρνει, νιώθεις να σε τρυπάει η βροχή και το κρύο και γίνεσαι μούσκεμα ό,τι κι αν φοράς. Ειδικά η ομπρέλα δεν βοηθάει καθόλου: αδύνατο να την κρατήσεις, μπορεί και να σπάσει. Η βροχή στην Κωνσταντινούπολη βέβαια είναι κι ο Βόσπορος φουρτουνιασμένος, μ’ένα δίχτυ ομίχλης και βροχής από πάνω. Κι ίσως νά’σαι στο βαποράκι για να περάσεις από την μιαν ακτή στην άλλη και να βλέπεις τη βροχή να πέφτει κατευθείαν στο νερό…

Την πρώτη φορά που πήγα χειμώνα στην Κωνσταντινούπολη, τη λάτρεψα. Αυτή η μουντάδα κι η συνεχής καταχνιά μού φαινόταν ότι έκανε την πόλη μαγική, νόμιζα ότι ήμουν σε μια άλλη διάσταση, σ’ένα παραμύθι. Αυτά πάνω-κάτω λέει ο περισσότερος κόσμος για την Κωνσταντινούπολη: ότι είναι μαγική, ότι νιώθεις πως είσαι σ’άλλη διάσταση ή σ’άλλο χρόνο, ότι έχει πολλά διαφορετικά πρόσωπα... Δεκτά όλα αυτά. Κυρίως όταν προέρχονται από τουρίστες, ή τέλος πάντων από ανθρώπους που δεν έχουν μείνει στην Κωνσταντινούπολη πάνω από μήνα.

Τα τελευταία χρόνια όμως παρατηρώ την ανάδυση ενός νέου « μύθου της κόκκινης μηλιάς », που δεν έχει απαραίτητα να κάνει με τον μαρμαρωμένο βασιλιά και το «πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δική μας θά’ναι». Είναι ένας σύγχρονος μύθος, ο οποίος έχει αναπτυχθεί μαζί με μια γενικότερη μόδα οριενταλισμού και νοσταλγίας. Και μαζί και με μια άνευ ουσιαστικού περιεχομένου «προσέγγιση» με την Τουρκία. Και λέω ότι είναι άνευ ουσιαστικού περιεχομένου γιατί δεν παρατηρώ νά’χει αλλάξει ιδιαιτέρως ο τρόπος που βλέπουν οι Έλληνες τους Τούρκους ούτε να καταλαβαίνουν έστω λιγάκι καλύτερα την τουρκική κοινωνία – που δεν είναι εύκολο να την καταλάβεις, αλλά δεν βλέπω καν να αποδέχονται ότι ναι, είναι κι αυτή μια περίπλοκη κοινωνία σε διαρκή αλλαγή, όπως όλες οι άλλες.

Έχω δει επίσης καλλιτέχνες να καταπιάνονται με την Τουρκία. Τα βιβλία δεν τα αναφέρω καν. Είναι πάρα πολλά τα τελευταία χρόνια τα βιβλία που έχουν σαν φόντο ή θέμα την Τουρκία. Υπάρχουν επίσης ταινίες («Το μόνο της ζωής του ταξείδιον» και, κυρίως, η «Πολίτικη κουζίνα»). Κι έχω συναντήσει ένα σωρό Έλληνες που τα τελευταία χρόνια πάνε να ζήσουν στην Κωνσταντινούπολη. Κυρίως φοιτητές Τουρκικών Σπουδών ή και άλλων σχολών που πάνε να μάθουν τουρκικά. Κι απ’όλους αυτούς θα περίμενα μια λιγότερο επιφανειακή προσέγγιση. Αντ’αυτού, αναπαράγουν τα ίδια κλισέ των τουριστών: πόσο «πολύχρωμη» είναι η Πόλη, πόσο «πολυπολιτισμική» σε σχέση με την κατά τη γνώμη τους επαρχιώτικη Ελλάδα, πόσο τη λατρεύουν και νιώθουν αμέσως κομμάτι της...

Δεν έχουν καταλάβει τίποτα.


Αυτό δηλαδή είναι πολυχρωμία και κοσμοπολιτισμός;


Την Κωνσταντινούπολη τη νιώθω δική μου πόλη. Έζησα εκεί τρία χρόνια. Ένιωσα εντελώς μέρος της γιατί εκείνη την εποχή Έλληνες δεν υπήρχαν, οι ξένοι που έτυχε να γνωρίσω ζούσαν εντελώς αποκομμένοι από την τουρκική κοινωνία και δεν με αφορούσαν καθόλου κι έτσι συναναστρεφόμουν μόνο Τούρκους. Και τους σωστούς Τούρκους. Δηλαδή, απ’αυτούς τους ανθρώπους που σ’όποια χώρα και να πας είναι καλό να γνωρίζεις: ανθρώπους που ενδιαφέρονται βαθιά για την κοινωνία τους κι έχουν πράγματα να σου πουν. Και λόγω σπουδών, νιώθω αυτούς τους ανθρώπους εντελώς δικούς μου. Νιώθω ότι μ’αυτούς έχω να μοιραστώ ιδέες και προβληματισμούς. Για εμένα τα πράγματα συμβαίνουν στην Κωνσταντινούπολη. Τη νιώθω δική μου, νιώθω δική μου τη γλώσσα της: είναι μια ξένη γλώσσα που έμαθα ενήλικη πια, αλλά τη νιώθω μέσα μου πολύ περισσότερο απ’οποιαδήποτε άλλη ξένη γλώσσα – είναι για μένα ακριβώς μετά τη μητρική μου γλώσσα. Από τις λέξεις που χρησιμοποιεί κάποιος, από τα επιφωνήματα και τον τρόπο που τονίζει και προφέρει τις λέξεις μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι εννοεί και πώς το εννοεί. Κι ο πλούτος αυτής της γλώσσας είναι τεράστιος. Έχει διαφορετική λογική απ’αυτή που έχουμε συνηθίσει, αλλά έχει και τόσο παραστατικές εκφράσεις!

Αλλά η Κωνσταντινούπολη μού είναι ανυπόφορη. Είναι γκρίζα, μουντή, βρώμικη, φασαριόζικη. Αφού μείνεις για λίγο καιρό συνειδητοποιείς ότι αυτή η μόνιμη ομίχλη που σου φαινόταν τόσο γοητευτική είναι στην πραγματικότητα κάπνα από το κακής ποιότητας κάρβουνο που καίνε σε πολλά σπίτια για να ζεσταθούν επειδή είναι φτηνό και δεν έχουν χρήματα για κάτι άλλο. Αυτή νομίζω είναι μια καλή αναλογία για όλα αυτά που φαίνονται γοητευτικά στην Κωνσταντινούπολη. Τα σκοτεινά σοκάκια γύρω από το Ταξίμ (αν κι έχουν αρχίσει ν’αλλάζουν κι αυτά) ή τα επαγγέλματα που έχουν εξαφανιστεί πια στην Ελλάδα και μας θυμίζουν δεκαετία του ’50: λουστράκια, δηλαδή παιδιά που αναγκάζονται να δουλέψουν. Ή πλανώδιοι πωλητές και μαγαζιά που πουλάνε οτιδήποτε μεταχειρισμένο, από κούκλες μέχρι παπούτσια: φτώχεια. Φοιτητές που νομίζεις ότι έχουν βγει από τη δεκαετία του ’50 ή του ’60 γιατί φοράνε μόνο τζην και πουλόβερ σε μουντά χρώματα και πάνε στα πια φτηνά καφέ που υπάρχουν για να πιουν μόνο τσάι και συζητάνε για πολιτική σαν τους γονείς μας επί δικτατορίας: φτώχεια και συντηρητισμός. Η νοσταλγία η δική μας λοιπόν... νοσταλγία για τι άλλωστε; Για την περιορισμένη ζωή περασμένων δεκαετιών; Η δική μας νοσταλγία είναι η φτώχεια των άλλων. Είναι τα προβλήματα κι οι περιορισμοί που βιώνουν.

Και κυρίως: όσες πολλές όψεις και νά’χει η Κωνσταντινούπολη, όταν μένεις εκεί βλέπεις μόνο μία – ή αν είσαι τυχερός δύο. Όχι παραπάνω. Και συνέχεια τους ίδιους ανθρώπους και τα ίδια μέρη. Γιατί υπάρχουν τόσα χάσματα: όχι μόνο οικονομικό χάσμα αλλά και χάσμα νοοτροπίας. Άρα δεν βγαίνεις εύκολα από το ένα περιβάλλον στο οποίο νιώθεις ότι κολλάς. Οι ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις είναι μεγαλουπόλεις ακριβώς επειδή νιώθεις ότι σε κάθε βήμα μπορεί να συμβούν τα πάντα: να γνωρίσεις εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους, κυρίως. Η Κωνσταντινούπολη των τόσων (πόσων; 15;) εκατομμυρίων είναι επαρχία γιατί δεν καταφέρνει να φέρει κοντά ανθρώπους από διαφορετικά περιβάλλοντα.

Δεν θέλω να πω ότι η Τουρκία έχει μείνει πίσω κι έτσι θα παραμείνει. Όχι. Το κάθε άλλο. Η τουρκική κοινωνία έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία δέκα χρόνια (κι αναφέρομαι μόνο στα τελευταία δέκα χρόνια, γιατί τόσα περίπου είναι τα χρόνια που επισκέπτομαι εγώ την Τουρκία). Και στην πολιτική γίνονται ανοίγματα αδιανόητα ως χθες. Που μερικά μάλιστα τα ζηλεύω: ενώ στην Τουρκία αρχίζουν να συζητάνε πράγματα σημαντικά, την ίδια την ιστορία και την κοινωνία τους, το θέμα των Αρμενίων, το κουρδικό, στην Ελλάδα παρατηρώ μια οπισθοδρόμηση τα τελευταία χρόνια: αν κάποιος τολμήσει να πει κάτι έξω από τις άχρηστες ιστορικές γνώσεις του σχολείου, που τις έχουμε πια αναγάγει σε υπέρτατη αλήθεια, είναι αυτομάτως προδότης. Η Τουρκία λοιπόν αλλάζει, κι η αλλαγή φαίνεται και στην Κωνσταντινούπολη.

Αλλά εμένα εξακολουθεί να μου προκαλεί μελαγχολία και να μου δημιουργεί μια σχιζοφρένεια. Την αγαπάω, τη νιώθω δική μου, ξέρω ότι εκεί είναι οι άνθρωποι με τους οποίους συνομιλώ, τα ζητήματα που μ’ενδιαφέρουν. Αλλά δεν την αντέχω. Είναι πολύ δύσκολη η ζωή στην Κωνσταντινούπολη, ό,τι κι αν λένε τα ελληνάκια που πάνε πια τσούρμο εκεί και φτιάχνουν μια ελληνική κοινότητα για χαβαλέδιασμα μεταξύ τους. Δεν έχουν καταλάβει τίποτα.

Γιατί ακόμα κι οι άνθρωποι που είναι από την Κωνσταντινούπολη νιώθουν αυτή τη δυσκολία και βιώνουν αυτή τη σχιζοφρένεια. Μίλησα σ’έναν απ’αυτούς γι’αυτή την αντίφαση της Κωνσταντινούπολης, που μου προκαλεί, το ότι τη νιώθω τόσο δική μου αλλά δεν την αντέχω. Και μου απάντησε: «καλωσήρθες».

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό. Mükemmel. Harika. Aferin! Θυμάμαι κι εγώ τον πρώτο ενθουσιασμό, και τον φίλο μου τον Ελτσίν που μου έλεγε ότι είναι μια πόλη αβίωτη. Τη λατρεύω, αλλά δεν τη νοσταλγώ πια.

Ανώνυμος είπε...

Κουπέπ,
μετά και από αυτό το ποστ, σε κατατάσσω επισήμως και με τη βούλα πλέον στους γκρινιάρηδες της βλογόσφαιρας (έχω 4-5 ακόμα καταστιχωμένους στην ίδια λίστα).

Πέρα από την πλάκα, δεν έχω πάει στην Κωνσταντινούπολη, και θέλω πάρα πολύ να πάω. Η εντύπωση που αποκομίζω από το γραπτό σου πάντως είναι χμ, οικεία.
Έτσι δεν είναι και η Αθήνα; Αχανής, βρόμικη, μολυσμένη, με μια πολιτιστική ζωή που θα μπορούσε να είναι καλύτερη... Αν τυχόν πεις ότι η Αθήνα είναι καλύτερη, θα σου πω "ναι, αλλά στην Αθήνα η δημοκρατία είναι ήδη 36 χρονών και η Αθήνα ανήκει εις την Δύσην εδώ και 29 χρόνια", οπότε αλοίμονο αν δεν ήταν!

Επίσης, αυτό με τις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, εμένα μου φαίνεται λίγο μύθος. Όταν δουλεύεις από τις 9 μέχρι τις 6 και μετά έχεις ένα σπίτι (ενδεχομένως παιδιά, σκυλιά κλπ), όσες ευκαιρίες κι αν προσφέρει η πόλη, είναι σα να μην υπάρχουν. Επίσης, είναι όλες τους μολυσμένες, ακόμα κι αν είναι πιο πράσινες. Κι από καθαριότητα, χμ, μπορούν και καλύτερα.

Το έλεγα και αλλού ότι, το πού περνάς καλά, δεν έχει να κάνει τόσο με το μέρος. Είναι state of mind. Το Βρυξελλοχώρι μου είναι πχ βρόμικο, μουντό, συννεφιασμένο, σαν φτωχός συγγενής μπροστά στα μεγάλα του αδερφάκια (Παρίσι και Άμστερνταμ), αλλά εμένα μου αρέσει και περνάω καλά εδώ. It feels home.

Οκ, δεν ήταν αυτό ακριβώς το θέμα του ποστ. Σκέφτομαι μόνο μήπως παραγκρινιάζεις. Στην τελική, αν δεν ζήσει το μύθο του ο τουρίστας ποιος θα τον ζήσει;

Κι επίσης, συμφωνώ ότι οι Έλληνες αντιμετωπίζουν επιφανειακά την Τουρκία. Μπορείς να μου ονομάσεις τρία ζητήματα τα οποία δεν αντιμετωπίζουν επιφανειακά; :)

Δύτη, αυτό το "harika" είναι το ίδιο με το δικό μας?!

Ημιθανής είπε...

"Κι επίσης, συμφωνώ ότι οι Έλληνες αντιμετωπίζουν επιφανειακά την Τουρκία. Μπορείς να μου ονομάσεις τρία ζητήματα τα οποία δεν αντιμετωπίζουν επιφανειακά;"

Τζατζίκι, μουζάκα, ντονέρ.

Ποτέ δεν τα αντιμετώπισα επιφανειακά.

Υ.Γ. Πράγματι με μια ζόρικη καθημερινότητα, όλες οι πόλεις είναι γκρίζες. Το Βερολίνο όμως;
Ε ψιτ! Τις πήρες τις φωτο;

k2 είπε...

@ Δύτη,
çok mersi canım (όπως έλεγε κι η σπιτονοικυρά μου, πολύ καθωσπρέπει κυρία :)) Εγώ να σου πω ούτε τη λατρεύω...

@ Κρότκαγια,
Γκρινιάζω ενίοτε, αλλά μόνο για τα χαζά καθημερινά πράγματα. Γρινιάρης επί της ουσίας είναι κάποιος που δεν του άρεσει η κατάστασή του αλλά δεν κάνει και κάτι να την άλλαξει - εμένα δεν μου άρεσε η ζωή στην Κων/πολη κι απλώς έφυγα.
Έχω ζήσει στην Κων/πολη τόσο όσο και στο Παρίσι και υπό τους ίδιους όρους (φοιτήτρια με αρκετό ελεύθερο χρόνο) και, ναι, το Παρίσι είναι μεγαλούπολη ενώ η Κων/πολη δεν είναι, όχι γιατί είναι βρώμικη ή γιατί δεν έχει καλά λεωφορεία, αλλά γιατί δεν σου δίνει αυτή την αίσθηση ελευθερίας της μεγαλούπολης. Και, ναι, τη νιώθω δική μου αυτή την πόλη αλλά είναι ανυπόφορη.
Επειδή κι εγώ έχοντας δει π.χ. τη Ρώμη μόνο για τρεις μέρες έχω να πω μόνο τι ωραία που είναι, ενώ ενδεχομένως οι κάτοικοί της να έχουν αρκετά προβλήματα, τους τουρίστες τους συγχωρώ, αλλά μέχρις εκεί. Η μυθοποίηση που υπάρχει για την Κων/πολη (δεν εξετάζω εδώ τους λόγους) δεν υπάρχει για καμία άλλη πόλη: να αναρωτιέσαι πια πώς κι ο Έλληνας τουρίστας είναι τόσο ικανός στις λυρικές περιγραφές.
Όποιος θέλει ας πάει να μείνει τουλάχιστον έναν χρόνο, ας έχει φροντίσει να μάθει και τουρκικά για να καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του, και μετά τα ξαναλέμε.

@ Ημιθανή,
τις πήρα - ήθελα να σου στείλω και μαίηλ! Κακομοίρη μου, μη δει η άλλη ότι συγκρίνεις το Βερολίνο με την Κων/πολη, θα σου φύγει το ημι- και θα μείνεις σκέτος -θανής! :)

raz είπε...

Η Κωνσταντινούπολη έιναι ένα θέμα που έχει "ταλαιπωρηθεί" τελευταία, απο πάμπολες απαίδευτες πένες και μελο ιστολόγια. ¨Γράφεις για τα ταξίδια σου με ειλικρίνεια και αυτοσυγκράτηση, και αυτό σίγουρα είναι προσόν. Καλή Χρονιά!

Ανώνυμος είπε...

Κροτ, όχι (για το harika λέω), ετυμολογικά τουλάχιστον! Αραβικής προέλευσης, σημαίνει «θαυμάσιο».

YO!Reeka's είπε...

χμ! πολύ θα ήθελα να είχα ζήσει στην κωνσταντινούπολη. δεν ξέρω, κάτι με τραβά στην τουρκία, μπορεί να φταίνει και τα γονίδια :)

Кроткая είπε...

Κουπέπι, σωστά δε λεω. ΑΠλώς επειδή μιλάς και για "γκριζαδούρα, μουντίλα. βρόμα" κλπ, ε, αυτά υπάρχουν σε όλες τις μεγαλουπόλεις.

Επίσης, θεωρώ λίγο άδικη τη σύγκριση Κων/λης με (δυτικο)ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, γιατί σόρυ κιόλας, αλλα η Κων/λη ΔΕΝ είναι Δυτική Ευρώπη (ε, ούτε η Αθήνα, η Σόφια ή το Βελιγράδι δεν είναι).
Κι φυσικά δε νιώθεις ελευθερία στην Πόλη: μέχρι πρότινος είχαν χούντα και Οζάλ και τώρα έχουν Ερντογάν! Πού να τη βρουν την ελευθερία; Ελευθερία έχεις πχ στο Άμστερνταμ ή στο Λονδίνο, αλλά συγκρίνονται οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες;

Επίσης, ψιλοάσχετο, αλλά ας το πω κι αυτό: στην Ελλάδα αυτή ημυθοποίηση, η εξιδανίκευση και ο λυρισμός δεν πιάνουν μόνο την αλύτρωτη (μη χέσω) Κων/λη, αλλά και οτιδήποτε μυρίζει ανατολή: ομοίως αντιμετωπίζεται πχ η Θεσσαλονική από τους Αθηναίους, το Ρεμπέτικο του Φέρρη (και η μουσική του, που έλεος πλεον, κορυφαία τραγούδια αλλά το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο θεός!), οι ντολμάδες, ο ελληνικό καφές και η καφετζού, η χέννα και όλα αυτά.
Ζούμε το μύθο μας, τον οποίο η πολιτιστική παραγωγή μας ενισχύει σκοπίμως.

Ημιθανή, σωστά. Ούτε κι εγώ. Εννοείται (αλλά ο μουσακάς δε μου αρέσει, σόρυ).
Α, και ψιτ, το Βερολίνο είναι η πόλη των πόλεων, η νέα βασιλεύουσα, είναι θρησκεια, δεν συγκρίνεται με τίποτα -όβερ! :Ρ

Γιωρίκα, αν είναι τα γονίδια, μάλλον θα έπρεπε να σε τραβάει η Καισάρεια και η Τραπεζούντα περισσότερο, ε? :Ρ

k2 είπε...

@ raz,
καλή χρονιά! και μερσί πουρ λε κομπλιμάν! :)
"Ειλικρίνεια κι αυτοσυγκράτηση"; Πες καλύτερα ότι είμαι πεζή και τείνω να απομυθοποιώ τα πάντα! :) Κι αυτό όντως μάλλον είναι προσόν στη δουλειά μου (στη δική σου ίσως όχι, ε;)

@ Δύτη,
αχ ναι, ξέχασα να λύσω την απορία της Κροτ. Δεν θα την έλυνα πάντως τόσο καλά όσο εσύ - μέχρι και την προέλευση της λέξης δίνεις! Ούτε το Redhouse να ήσουν! :)

@ Γιωρίκα,
καλωσήρθες στο τσαρδί μας!
Α, ποτέ δεν είναι αργά! Τόσο της μόδας που έχει γίνει η Τουρκία, μπορεί να στείλεις τον γιο σου για σπουδές (πώς πάνε τώρα όλοι στην Αγγλία...), και με την ευκαιρία να πας κι εσύ :)
Πάντως αν δεις καμιά πρόσφατη φωτογραφία της Τραπεζούντας ή (χειρότερα) της Σαμψούντας, τα γονίδιά σου μάλλον θα αλλάξουν άποψη :)

@ Κροτ,
με τα χίλια μπαρδόν, αλλά:
1. όπως σωστά λες, μιλάω ΚΑΙ για μουντάδα – το κύριο όμως που λέω δεν είναι αυτό (άλλωστε η Κων/πολη έχει πολύ περισσότερη ηλιοφάνεια από το Άμστερνταμ ή το Βερολίνο)
2. οι λόγοι για τους οποίους δεν υπάρχει αίσθηση ελευθερίας στην Κων/πολη (και μ’αυτό ΔΕΝ εννοώ κυρίως την ελευθερία πολιτικής έκφρασης) είναι πολύ περίπλοκοι και δεν έχουν να κάνουν με τον Οζάλ ή με τον Ερντογάν (μεταξύ των οποίων παρεμβλήθηκαν αρκετές άλλες κυβερνήσεις) – τουλάχιστον όχι άμεσα (και, σημειωτέον, νιώθω πολύ καλύτερα στην Κων/πολη τα τελευταία 5 χρόνια, δηλ. επί Ερντογάν).
3. τη σύγκριση με τη δυτική Ευρώπη δεν την έκανα εγώ, την κάνουν όσοι μας πρήζουν ότι η Κων/πολη είναι Η μεγαλούπολη. Πάντως σε βεβαιώ ότι η Τουρκία συνδιαλεγόταν πάντα με την Ευρώπη - και είναι σε θέση να το κάνει.
4. στον οριενταλισμό που αναφέρεις αναφέρθηκα κι εγώ. Οι περισσότεροι αντί να βλέπουν πόσο καλύτερες είναι οι συνθήκες στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, και πόσο πιο δυτικοί κι όχι «ανατολίτες» είμαστε (ούτε κι οι Τούρκοι δεν είναι και τόσο «ανατολίτες», για να είμαστε ειλικρινείς), σου πετάνε μια σαχλαμάρα ότι «όμως το Παρίσι/Λονδίνο/Βερολίνο είναι άψυχο», ενώ του Έλληνα η ψυχή γεμίζει -υποτίθεται- ευφορία στην «καθ’ημάς Ανατολή».
5. η Καισάρεια, πατρίδα του παστουρμά και του Αμπντουλλάχ Γκιούλ, βρίσκεται στην περιοχή της Καππαδοκίας (πιο νότια από τον Πόντο).

NdN είπε...

Καλησπέρα K2,

Μία πόλη που δεν είναι καθόλου μουντή και μαύρη είναι το Λονδινάκι. Τον τελευταίο καιρό το έχουμε βάψει κατάλευκο και ότι μάγια και να κάνουμε έξω έχει 10 πόντους χιόνι! Στην Ρώμη που επίσης έχω ζήσει οι κάτοικοι δεν αντιμετωπίζουν και κανένα σοβαρό πρόβλημα (θα μπορούσε να έχει καλυτερες συγκοινωνίες), αλλά γκρινιάζουν για τα πάντα!

Στην Κωνσταντιόύπολη δεν έχω πάει. Από τις λίγες Ευρωπαικές πόλεις. Μπορώ όμως να ρποσυπογράψω για την αλλαγή στην Τουρκική κοινωνία που φαίνεται και στο Λονδίνο. Παρέα με Τούρκους κάνω από τις πρώτες μέρες που ήρθα, χρόνια πριν. Μου πειγραφουν την κατάσταση, συζητάμε για πολιτική, για ιστορία κτλ. Οπως τους περιγράφεις είναι, με κοινά στοιχεία με εμάς, αν και αναγνωρίζω ότι δεν είναι αντιπροπσωπευτικό το δείγμα καθότι στο Λονδίνο έρχονται οι σπουδαγμένοι και ευκατάστατοι.

k2 είπε...

@ NdN,
καλωσήρθες!

χμ... το "δείγμα" σου μπορεί να είναι αντιπροσωπευτικό, μπορεί και όχι. Αυτό δεν εξαρτάται τόσο από το μορφωτικό επίπεδο (υπάρχουν πολλοί Τούρκοι με γερή παιδεία, μια και τα μεγάλα τουρκικά πανεπιστήμια δεν υστερούν σε τίποτα από τα ευρωπαϊκά), όσο από την οικονομική τους κατάσταση και τη σχέση τους με την κοινωνία τους. Αρκετοί απ'τους Τούρκους που σπουδάζουν στο εξωτερικό (ιδίως όσοι είναι στην Αγγλία με τα υψηλά της δίδακτρα για τους εκτός ΕΕ) είναι όντως από πολύ ευκατάστατες οικογένειες με αρκετά συμπλεγματική σχέση με την κοινωνία τους και με την Ευρώπη: τείνουν να θεωρούν τους εαυτούς τους μέρος της Ευρώπης και να περιφρονούν μεγάλο μέρος των συμπατριωτών τους, τους οποίους θεωρούν αμόρφωτους ή οπισθοδρομικούς. Μια τέτοια στάση θα έχει βέβαια αντίκτυπο και στην εικόνα που θα θέλουν να δώσουν στους συνομιλητές τους για τη χώρα τους, όπου μάλλον θα τονίζουν πόσο ευρωπαϊκή είναι.
Τέλος πάντων, σε πολλές λεπτομέρειες μπαίνω... Σε κάθε περίπτωση, ναι, οι Τούρκοι είναι άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να συνομιλήσεις, να έχεις κοινούς κώδικες, να συνεννοηθείς, αρκεί κάποιος να είναι (όπως προφανώς είσαι εσύ) ανοιχτός στο να το κάνει.

Τουρνέ στα νησιά είπε...

@Κ2
Όταν πάω, γιατί θα πάω, Κωνσταντινούπολη θα ζητήσω να μου βγάλεις πρόγραμμα! (κυρίως για τα φαγάδικα)

@ΥΟ!RΕΕΚΑ
Θυμάσαι βρε κουμπάρε αυτό το roadtrip στην Τουρκία που δεν έγινε?

k2 είπε...

@ Τουρνέ,
μη μου ανησυχείς κι έχω έτοιμο σχεδιάγραμμα - το ετοίμασα πριν λίγο καιρό για μια φίλη! Σκέφτηκα να το βάλω εδώ αλλά μετά είπα μη διαρρεύσουν τέτοια μυστικά στο διαδίκτυο! :)

Τουρνέ στα νησιά είπε...

Έτσι πρέπει για λίγους και εκλεκτούς ;-)

Μην τολμήσεις να διαγράψεις τα σχόλια του προηγούμενου ποστ για τον Πλουμπίδη.

Ανώνυμος είπε...

Δύτη, παρντόν, ξέχασα να σε ευχαριστήσω -ας όψεται ο οίστρος!

Κουπέπ, οκ, δεν μπορώ να αντιλέξω, ξέρεις καλύτερα. Άμα πάω, θα το ξανακουβεντιάσουμε πάντως.
Αυτή τη μλκία πάντως για τις άψυχες δυτικοευρωπαϊκές πόλεις σε σχέση με την ελλαδάρα έχω βαρεθεί να την αντικρούω.
Ένα άλλο που με κουράζει είναι η μοναδικότητα των Βαλκανίων. Όλα τα μέρη μοναδικά είναι, αλλά από "σύνδρομο μοναδικότητας", με μια πρόχειρη στατιστική που έχω κάνει τα τελευταία 9 χρόνια, πάσχουν κυρίως -εκτός από μας-, οι Σέρβοι, οι Βούλγαροι, οι Πολωνοί, οι Τούρκοι και οι Ρώσοι (λιγότερο οι τελευταίοι).
[α, και οι Γάλλοι, αλλά με εντελώς άλλο τρόπο].
Όλοι αυτοί, εκτός από το "σύνδρομο μοναδικότητας", έχουν και σύνδρομο καταδίωξης.
Τυχαίο;

Κατά τα άλλα, αυτή η λατρεία των ελλήνων προς την Κωνσταντινούπολη (και κατ'επέκτασιν το φολκλόρ οριεντάλ) παίζει να συνδέεται υποσυνείδητα και με μια εσάνς "αλύτρωτων πατρίδων", με μια υπόνοια ότι "ε, αφού δικιά μας ήταν, πώς θα μπορούσε να μην είναι υπεροχότατη;".

Ρεμάλι, δεν το κανονίζουμε; Να πάρουμε και τα κουπέπια για guides?

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

E ναι, το αξίζετε και με το παραπάνω. Περάστε παρακαλώ να παραλάβετε!
(Κ2, ΣΧΩΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΕΙΝΗ, ΣΧΩΡΑ ΜΕ!!!)

Ανώνυμος είπε...

Ε, εντάξει, τι να σου κάνει και ο (ούτως ή άλλως φτερό στον άνεμο) Έλληνας, με τόσες ετερόκλιτες αναφορές στην Κωνσταντινούπολη/Πόλη/Ίσταμπουλ; Παλεύουν στη μνήμη του η Λωξάντρα με το «μαρμαρωμένο βασιλιά» και τα φτηνά δερμάτινα, ο παππούς της πολίτικης κουζίνας με τους ήρωες του «Χιονιού» και του «Μαύρου Βιβλίου» που απαγγέλουν Ρουμί, ο «ένδοξός μας βυζαντινισμός» με το μόνιμό μας ραγιαδισμό και μια μερίδα ταούκιοκτσού και χανούμ μπουρέκ με καιμάκι βουβαλίσιο από πάνω…

ΥΓ, μια και είδα ότι κουτσούλησε η Κρότ απεδώ: και ΕΜΕΙΣ ψηνόμαστε για Ίσταμπουλ συντρόφισσα, μη μας ξεχνάς!!

k2 είπε...

@ Τουρνέ,
μην τολμήσω;; Γιατί ρε, τι θα κανς; Εδώ έζησα με τον Τούρκο τον Αγαρινό, εσένα θα φοβηθώ; :)

@ Κοκκινοσκουφίτσα,
πέρασα κι από σένα - ευχαριστούμε!!

@ Undantag,
καλωσήρθατε, περάστε, μπακλαβαδάκι θα πάρετε; :)
Αυτό ακριβώς: ένας γενικός οριενταλισμός!