Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

Της απεσταλμένης μας, Άννας Μιναρτζόγλου

Δύο ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις έγιναν τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα. Και στις δύο με τρόμο ανακάλυψα ότι στη χώρα μας, την οποία θέλουμε να θεωρούμε πολιτισμένη, ζουν και βασιλεύουν ακόμα τραμπουκικές μέθοδοι.

Το πρώτο περιστατικό προκλήθηκε από ανθρώπους που θα χαρακτήριζονταν μάλλον γραφικοί με μεθόδους τραμπούκων, και θα ήταν μόνο για γέλια, αν δεν ήταν και για κλάματα. Επρόκειτο για την παρουσίαση του βιβλίου του Μακάριου Δρουσιώτη με τίτλο «Δύο απόπειρες και μία δολοφονία». Επειδή μία από τις απόπειρες στις οποίες αναφέρεται ο Δρουσιώτης είναι η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη, ορισμένοι θεώρησαν ότι έτσι ο Δρουσιώτης εξισώνει αυτή την αντιστασιακή πράξη με πράξεις φασιστικού χαρακτήρα που τελέστηκαν στην Κύπρο της ίδιας περιόδου. Επιπλέον, ο Δρουσιώτης, έχοντας κάνει εκτενή έρευνα, ανφέρεται και σε κάτι γνωστό ήδη από την εποχή εκείνη: τη βοήθεια που έλαβε – σε όπλα και εκρηκτικά, για να πραγματοποιήσει την εν λόγω απόπειρα – ο Παναγούλης από τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, άνθρωπο σκοτεινό μπλεγμένο με το παρακράτος της Κύπρου και έχοντα σχέσεις με τους Έλληνες χουντικούς. Ενώ δηλαδή δεν γίνεται καμία αρνητική αναφορά στον ίδιο τον Παναγούλη, κι ενώ από τα ίδια τα γεγονότα το μόνο που θα μπορούσε ενδεχομένως να του προσάψει κάποιος είναι η αφέλεια ή το ριψοκίνδυνο του να συνεργαστεί μ’έναν ιδεολογικό του αντίπαλο, ορισμένοι από τους παριστάμενους στην παρουσίαση, οι οποίοι άρχισαν να φωνάζουν και να προσβάλλουν, αρνήθηκαν στον συγγραφέα το δικαίωμα να μιλάει για «πρόσωπα ιερά», όπως είπαν.

Δυστυχώς νομίζω ότι πολλοί σ’αυτή τη χώρα δεν έχουν καταλάβει κάτι απλό που τόνισε η Σία Αναγνωστοπούλου στην ίδια εκδήλωση, ότι δηλαδή στην Ιστορία δεν υπάρχουν ιερά πρόσωπα. Αυτό σημαίνει, όπως το καταλαβαίνω εγώ, ότι δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο να απαγορεύεται να μιλήσουμε, και κυρίως δεν υπάρχει ιερή Ιστορία. Η μόνη ιερή ιστορία είναι αυτή των ιερών κειμένων της θρησκείας, για όσους πιστεύουν σ’αυτά. Η ιστορία των ανθρώπων δεν είναι κάτι ιερό, είναι κάτι πραγματικό που υπόκειται σε μελέτη και ανάλυση. Τέλος πάντων, το επεισόδιο αυτό ήταν κυρίως γελοίο: ορισμένοι που επαναλάμβαναν γραφικότητες και άλλοι, που οργανωμένοι είχαν έρθει μαζί τους ως κλακαδόροι για να τους χειροκροτούν και να φωνάζουν. Δηλαδή, μέθοδοι καθαρά τραμπουκικές. Που δίνουν βέβαια και την επικίνδυνη διάσταση του επεισοδίου: κάποιοι φώναζαν στον Δρουσιώτη να αναιρέσει το βιβλίο του. Όπως παρατήρησε μια καθόλα σεβάσμια επιστήμονας που παρευρισκόταν, αν κάποιος φώναζε να καεί το βιβλίο, όλοι αυτοί θα συμφωνούσαν...

Και πάμε στο δεύτερο επεισόδιο, το οποίο είναι πιο σοβαρό και μάλλον θα το έχετε ακούσει ή διαβάσει. Τη Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε στην Παλιά Βουλή μια εκδήλωση σχετικά με το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια που κατέθεσε πρόσφατα η κυβέρνηση στη Βουλή. Την εκδήλωση οργάνωνε μια καθόλα σοβαρή οργάνωση, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, και μιλούσαν επιστήμονες και εκπρόσωποι φορέων και επαγγελματικών σωματείων και συνδέσμων. Το προς συζήτηση θέμα δε, ήταν ένα σχέδιο νόμου που έχει κατατεθεί στη Βουλή από τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, προκειμένου να συζητηθεί και να ψηφιστεί από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού. Τα τονίζω όλα αυτά, όσο σχηματικά κι αν μπορεί να φαίνονται σε ορισμένους, γιατί δίνουν το στίγμα της νομιμοποίησης με την οποία πρέπει να περιβάλλεται μια τέτοια πρωτοβουλία σε μια χώρα δημοκρατική, με Σύνταγμα και νόμους.

Στην εν λόγω εκδήλωση λοιπόν, ορισμένοι ήρθαν οργανωμένοι και με σχέδιο να τραμπουκίσουν. Είχαν από την αρχή ακροβολιστεί σε διάφορα σημεία του αμφιθεάτρου (εκτός από την αριστερή του πλευρά – κάποιο πρόβλημα έχουν ως φαίνεται μ’αυτό τον χώρο της αίθουσας) και προσπαθούσαν να μην κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους. Ωστόσο, ακόμα και στο δικό μου απαίδευτο μάτι φαινόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Μία ύποπτη φυσιογνωμία περιφέροταν περιμετρικά της αίθουσας, από τη μια είσοδο στην άλλη, και φαινόταν να περιεργάζεται τον κόσμο και να κάνει συνεννοήσεις. Κι άλλοι μου είπαν μετά ότι ορισμένοι συνεχώς μιλούσαν στα τηλέφωνά τους δίνοντας πληροφορίες («τώρα μιλάει ο τάδε») και ενίοτε όταν στο τέλος μιας ομίλιας ακούγονταν χειροκροτήματα χτυπούσαν τα έδρανα.

Κάποια στιγμή, και με μια αφορμή τόσο ασήμαντη που δεν την κατάλαβα καν, ορισμένοι απ’αυτούς άρχισαν να φωνάζουν. Στη συνέχεια, κι ενώ ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος που συντόνιζε τη συζήτηση ψύχραιμα τους ζητούσε να σταματήσουν για να συνεχιστεί η συζήτηση, όλοι οι οργανωμένοι τραμπούκοι σηκώθηκαν από τα διάφορα σημεία στα οποία κάθονταν, πλησίασαν το πάνελ και υψώνοντας τις γροθιές τους άρχισαν να φωνάζουν τόσο δυνατά που αυτά που έλεγαν μου ήταν εντελώς ακατάληπτα. Κατάλαβα μόνο έναν, έναν τύπο με ξυρισμένο κεφάλι που έπιασε το μικρόφωνο και κάτι φώναζε ότι οι οργανωτές της εκδήλωσης δεν έδωσαν φωνή στην αντίθετη άποψη. Προφανώς το πρόβλημά του ήταν ότι δεν προσκλήθηκαν εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής για να τραμπουκίσουν και επισήμως, από το πάνελ. Η αστυνομία (ΜΑΤ πρέπει να ήταν), μπήκε στην αίθουσα, τους περικύκλωσε και τελικά τους απομάκρυνε από τον χώρο. Ακούσαμε τον επικεφαλής τους να ενημερώνει τους ανωτέρους του ότι αν χρειαζόταν θα έκανε συλλήψεις – υπήρχε και μια κλούβα έξω από το κτήριο. Το επεισόδιο έληξε εκεί και η εκδήλωση συνεχίστηκε – ευτυχώς που οι παρευρισκόμενοι διατήρησαν την ψυχραιμία τους, γιατί αν είχαμε αρχίσει όλοι μαζί να πλακωνόμαστε δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί η συζήτηση. Μόνο μερικοί – και καλά έκαναν – φώναζαν «έξω οι φασίστες» (και η φίλη μας η Δ. φώναζε «έξω τα αρχ....», αλλά δεν ακούστηκε).

Δεν είχα ξαναβρεθεί σε τέτοια κατάσταση και νόμιζα ότι θα τρόμαζα. Κατάλαβα όμως ότι δεν φοβάσαι σ’αυτές τις καταστάσεις, γιατί απλώς η οργή υπερτερεί. Με εξόργισε όλος ο φασισμός αυτής της συμπεριφοράς και με εξόργισε στο τέλος και το ότι όταν οι φασίστες είχαν κυκλωθεί από τα ΜΑΤ άρχισαν να ψάλλουν τον ελληνικό εθνικό ύμνο, τον Ύμνο εις την Ελευθερία, με την οποία ελευθερία καμία σχέση δεν μπορούν να έχουν. Αναρωτιέμαι επίσης αν η αστυνομία θα μπορούσε να τους έχει απομακρύνει γρηγορότερα.

Κάτι λοιπόν πρέπει να κάνουμε, να αρχίσουμε να οργανώνουμε μια συντονισμένη απάντηση σε τέτοιου είδους φαινόμενα. Μόνο περήφανοι μπορούμε να είμαστε που θέλουμε να ενταχθούν ισότιμα στην κοινωνία μας όλοι όσοι το επιθυμούν. Και μόνο περήφανοι πρέπει να είμαστε αν ορισμένοι «ξένοι» (αν μπορούμε να ονομάσουμε «ξένους» ανθρώπους που χρόνια ολόκληρα ζουν στην Ελλάδα και συμμετέχουν σ’αυτή την κοινωνία) θέλουν να γίνουν Έλληνες πολίτες. Ο εθνικός μας ύμνος δεν ανήκει στους φασίστες, ούτε τους ανέθεσε κανείς να προστατεύσουν την υποτιθέμενη «καθαρότητά» μας.