1η Μαϊου και στη Βαστίλλη...

...άκρα του τάφου σιωπή. Γιατί η φετινή πρωτομαγιάτικη πορεία στο Παρίσι ξεκίνησε από την République και κατέληξε στην Όπερα. Αν κάτι χαρακτηρίζει τις πορείες εδώ είναι το χρώμα και η πολυμορφία. Και η φετινή πορεία είχε έντονα και τα δύο αυτά στοιχεία.

Τούρκοι και Κούρδοι αριστεροί όλων των αποχρώσεων και των συνδυασμών έπιασαν από νωρίς πρώτο τραπέζι πίστα, ανάρτησαν δηλαδή πανό στο άγαλμα της πλατείας. Δεν έλειπε και αντίστοιχα επαναστατική μουσική υπόκρουση (Cem Karaca έπιασε το εξασκημένο αυτί μου), παραδοσιακά τραγούδια και ακόμη παραδοσιακότερα κεμπάπ στο δρόμο που μας έσπαγαν τη μύτη.

Οι Τίγρεις των Ταμίλ έδωσαν κι αυτοί το παρών, με φωτογραφίες του δολοφονημένου ηγέτη τους και σημαίες. Στη φώτο χαρακτηριστική επαναστατική φυσιογνωμία Σριλανκέζας με τη σημαία της.

Εκπλητικό αισθητικά πανό με σύνθημα «Εδώ, εκεί, καταστολή αστυνομική και στρατιωτική. Η αλληλεγγύη και η οργή δεν γνωρίζουν σύνορα»

Οι Ροζ Πάνθηρες: Ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές ενάντια στην ηθική τάξη, την πατριαρχία και τον ρατσισμό.

Όχι μωρά στο πάρκιγκ! Μπλουζάκι της ομώνυμης οργάνωσης, που πολεμάει ενάντια στη μείωση βρεφονηπιακών σταθμών και νηπιαγωγείων, καθώς και την κατάργηση 68.000 θέσεων εργασίας στον τομέα αυτό από το 2000.

Και οι πανταχού παρόντες αναρχικοί. Τα αυτοκόλλητά τους πάντως δεν κολλάνε σε τζην. Το αμερικάνικο ύφασμα δεν τα αντέχει. Τα παράτησα μετά από πολλή προσπάθεια.

«Η σύνταξη θα έπρεπε να είναι απελευθέρωση». Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας. Σύνθημα βοών εις ώτα μη ακουόντων. Σαρκό, ακούει;

Άποψη της πορείας. Τα γαλάζια παιδιά (μην τρομάζετε. Καμία σχέση με τα δικά μας!) είναι της Εθνικής Ένωσης Αυτόνομων Συνδικάτων και μπροστά τους το μπλοκ των ανέργων. Αλήθεια, στην Ελλάδα υπάρχει μπλοκ ανέργων ή τους κρύβουμε κάτω απ’το χαλάκι για να μην κακοκαρδίσουμε το ΔΝΤ;

Και η μοναδική ελληνική σημαία στην πορεία. Αν μου βρείτε σε ποιο μπλοκ ήταν θα σας παραδεχτώ. Ένα χιντ θα δώσω μόνο. Δεν υπήρχε ελληνικό μπλοκ στην πορεία, παρόλο που δεκάδες κατεβήκαμε διάσπαρτα. Λυπηρό και σημείο των καιρών ταυτόχρονα. Με μία εξαίρεση...

Δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα σ’αυτήν τη φωτογραφία.

Παρόλο που εμείς δεν ενδιαφερθήκαμε για την εκπροσώπησή μας, υπήρξαν κάποιοι που φώναζαν με πάθος συνθήματα αλληλεγγύης υπέρ της χειμαζόμενης Ελλάδας. Και ήταν συγκινητική η προέλευσή τους. Οι «παράνομοι» μετανάστες στην Γαλλία έδειξαν μεγαλύτερο πάθος από όλους εμάς τους νόμιμους και τουλάχιστον από άποψη παραμονής, βολεμένους. Λυπάμαι που δεν έχω ηχητικά ντοκουμέντα.

Η συνήθης χαλάρωση υπό τους ήχους της τζαζ. Εκπλητικό τρίο που καταχειροκροτήθηκε από τους διερχόμενους.

Και ναι, υπάρχει και αυτή η Αμερική. Ευτυχώς.

Η συνήθης κατάληξη στην Όπερα όπου διελύθημεν ησύχως.

Οι γενικές εντυπώσεις: η πορεία ήταν μεγάλη, αλλά δεν είχε καμία σχέση με τα νούμερα προηγούμενων ετών. Κάτι ο βροχερός καιρός, κάτι οι εαρινές διακοπές, ο κόσμος υπολογίστηκε σε 40.000, το 1/3 δλδ της περσινής πορείας. Ούτε από παλμό έλεγε πολλά πράγματα. Περισσότερο μαζική εκδρομή εις τας εξοχάς θύμιζε παρά αντίσταση και και διεκδίκηση. Αυτό δε σημαίνει ότι ήταν άσχημα ή ότι είναι λίγος ο κόσμος. Απλώς είχα την εντύπωση ότι τα χαλαρά συνθήματα που ακούγονταν δεν τα πιστεύαμε ούτε εμείς. Και αν περίπου η ίδια εικόνα υπήρχε στην χθεσινή πορεία στην Ελλάδα, δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να μας συμβεί για να ξυπνήσουμε και να βγούμε στους δρόμους όχι κάνοντας βόλτα, αλλά διεκδικώντας. Δίκιο έχουν οι Γαλάτες που φοβούνται ότι θα τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Αλλά δεν τους βλέπω και να κινητοποιούνται δυναμικά για να το αποτρέψουν.

Και για να μην κλείσω απαισιόδοξα, ενημερωτικό βιντεάκι για τις τράπεζες. Μήπως και ξαναβρούμε τον παλμό μας...