Μιλιταρισμός ή δημοκρατία; Ιδού η απορία

Ηλίθιος ο τίλος ε; Δεν είμαι και τόσο σιγουρη...

Γεύμα με φίλους χθες βράδυ. Φάγαμε, ήπιαμε και την Άρτα φοβερίσαμε. Αναλύσαμε όμως και την επικαιρότητα. Από τις Βρυξέλλες οι καλεσμένοι, ανταλλάξαμε πληροφορίες για τα νέα μέτρα, την επικείμενη χρεωκοπία και το χοτ θέμα των τελευταίων ημερών, το Ισραήλ και την τρομοκρατία του. Γενικά είναι πολύ ευχάριστο να γνωρίζει ενημερωμένους και έξυπνους ανθρώπους, σε παρηγορεί για τους ζοφερούς καιρούς που ζούμε. Δεν είναι όμως όλες οι συζητήσεις το ίδιο ροζ .

Σε ευρύτερη κουβέντα για το Ισραήλ, έρχεται η κουβέντα στον στρατό και την θητεία. Και ακούω το χιλιοειπωμένο και με ολοένα αυξανόμενη δημοτικότητα επιχείρημα για τα καθ’ημάς: « Ή να κάνουν και οι γυναίκες φανταρικό όπως στο Ισραήλ ή κανένας. Αυτή είναι ισότητα». Σιγά τα ωά θα μου πείτε, το κάθε φασιστάκι τα ίδια λέει. Τι γίνεται όμως όταν αυτό το λέει άνθρωπος ευφυής, διαβασμένος και προοδευτικός;

Κατ’αρχάς να διευκρινίσω ότι αυτά τα ψευδοφεμινιστικά και τάχαμου μη σεξιστικά μάς οδηγούν σε επικίνδυνες συνεπαγωγές και ατραπούς. Κι αυτό γιατί εύκολα πέφτει κανείς στην παγίδα της ψευδοϊσότητας. Ισότητα παντού άρα γιατί όχι και στον στρατό. Μόνο που ο στρατός δεν είναι διεκδικούμενο δικαίωμα ή προνόμιο ή αξία για να ζητάμε την καθολική και αδιάκριτη εφαρμογή του σε όλη την κοινωνία. Δεν έχει σχέση με την εξίσωση των μισθών, ούτε με την έλλειψη διακρίσεων σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Η εξίσωση των δύο φύλων στο στρατό δεν οδηγεί σε μια δημοκρατικότερη, αλλά σε μια μιλιταριστική κοινωνία, την κοινωνία δλδ που προσπαθούμε να καταργήσουμε πρώτον και κύριον στο Ισραήλ.

Δεύτερον, η επικινδυνότητα της λογικής των ίσων αποστάσεων. Ή όλοι στο φανταρικό ή κανένας. Μα για ποιες ίσες αποστάσεις μιλάμε όταν τον στρατό τον θεωρούμε εξ ορισμού αρνητικό και προβληματικό φαινόμενο; Η αντιστοιχία που μου έρχεται είναι να καταργήσουμε τις διακρίσεις στα βασανιστήρια. Ή να βασανίζονται όλοι ή κανένας. Η ίση απόσταση όμως δεν υποκρύπτει αντικειμενικότητα, σαφή μιλιταριστική λογική υποκρύπτει. Του συμπαθέστατου, κατά τα λοιπά, συνομιλητή αδιάφορο του ήταν ποια από τις δυο λύσεις θα προκρινόταν, αυτή της στρατιωτικοποίησης μιας κοινωνίας ή αυτή του εκδημοκρατισμού της. Η λογική όμως αυτών των δύο επιλογών είναι τόσο διαμετρικά αντίθετη που αποτελεί εγγενή αντίφαση να τις προκρίνεις και τις δύο.

Και τελικά, αν τραβήξουμε αυτή την ψευδοϊσότητα στα άκρα της, οδηγούμαστε στο φαινόμενο της εξίσωσης με κάθε τίμημα. Εξίσωση είναι να παίρνουν όλοι τον ιδιο μισθό, είτε αυτός είναι χαμηλός είτε υψηλός. Δεν νοείται όμως αριστεροί και προοδευτικοί άνθρωποι να απαιτούν τη μισθολογική εξίσωση προς τα κάτω, επειδή κάποιοι πληρώνονται έτσι κι αλλιώς λιγότερο. Δεν νοείται να στρέφεται το ένα κοινωνικό κομμάτι εναντίον του άλλου επιστρατεύοντας την μικρονοϊκή και μίζερη λογική «αφού ψόφησε ο γάιδαρός μου, ελπίζω να ψοφήσει και του γείτονα». Πότε θα καταλάβουμε επιτέλους ότι ο πραγματικός εχθρός δεν είναι το κοινωνικό εκείνο μέρος που απολαμβάνει περισσότερα από μας, αλλά το σύστημα που μας απαγορεύει να απολαμβάνουμε κι εμείς το ίδιο; Όπως λοιπόν ο εχθρός των μισθωτών δεν είναι οι καλύτερα αμειβόμενοι μισθωτοί, αλλά τα υπερκέρδη που συμπιέζουν τις απολαυές των εργαζομένων, έτσι και ο εχθρός στον στρατό δεν είναι οι γυναίκες, αλλά η λογική του κρατικού μιλιταρισμού.

Και μην ξανακούσω χυδαιότητες του τύπου «εσύ γυναίκα είσαι, αυτήν τη θέση θα υποστήριζες» γιατί φίλτατε Βρυξελλιώτη, αν η κοσμοαντίληψη και η δράση του καθένα μας ερμηνεύεται αποκλειστικά από το ατομικό του συμφέρον, θύμησέ μου γιατί σε καίει τόσο πολύ η επερχόμενη πτώχευση της Ελλάδας, αφού σε τίποτα δεν θα επηρεάσει τη ζωή σου εκτός αυτής και πες μου επίσης γιατί σε καίνε τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, αφού εσύ σε τίποτα δεν καταπιέζεσαι. Αν θέλουμε να μιλάμε με επιχειρήματα και όχι με κλισέ, δεν υπάρχει περιθώριο για ψευδοδιλήμματα ως προς τον στρατό. Είμαστε όλοι αντιμιλιταριστές και επιδιώκουμε την κατάργησή του είτε είμαστε άντρες είτε γυναίκες. Όσο και να ξενίζει ορισμένους, μας αφορά όλους το ίδιο.