24 Νοε 2009

Πόντο - πόντο μετρώ τον Πόντο (μέρος 4ο)

Τοπίο στον δρόμο προς την Αμάσεια


Η όμορφη Αμάσεια: επιτέλους αλκόολ!

Στο δρόμο για την Αμάσεια, το τοπίο είχε πια αλλάξει: πιο κοφτερές φορμές, έντονα χρώματα, τοπίο αρκετά πράσινο αλλά με χαμηλή βλάστηση. Και μια γλυκιά βραδιά, φτάσαμε στην Αμάσεια (Amasya)! Αφήσαμε τα πράγματά μας στην υ-πέ-ρο-χη πανσιόν όπου θα μέναμε (παλιό οθωμανικό αρχοντικό) και πήγαμε να φάμε το ψάρι μας σ’ένα εστιατόριο πάνω στο ποτάμι. Η Αμάσεια το βράδυ φαινόταν πραγματικά μαγική... Γυρνώντας στο δωμάτιο, είχαμε φροντίσει να έχουμε μια τούρτα για τα γενέθλια του έτερου κουπεπκιού, την οποία καταναλώσαμε συνοδεία σαμπάνιας (την κουβαλούσαμε από την Κων/πολη!). Κι αυτό, μαζί με το κρασί στο εστιατόριο, ήταν το πρώτο αλκόολ που πίναμε από την αναχώρησή μας από την Κων/πολη και μετά! Για λόγους που εξηγώ στο ποστ για το φαγητό στην Τουρκία, το αλκόολ δεν βρίσκεται στις επαρχιακές τουρκικές πόλεις τόσο εύκολα όσο στην Ελλάδα. Η Αμάσεια, την οποία γυρίσαμε την επόμενη μέρα, είναι όντως όμορφη πόλη – σίγουρα το ποτάμι που περνάει από το κέντρο της τής προσθέτει πολύ. Έχει πολλά μνημεία, μεταξύ των οποίων ένα τζαμί από την εποχή των Σελτζούκων Τούρκων, αρκετά καλοδιατηρημένα οθωμανικά κτίσματα (κυρίως κοντά στο ποτάμι) και φημίζεται για τα μήλα της!


Λεπτομέρεια του σελτζουκικού τζαμιού της Αμάσειας


Το ίδιο βράδυ φτάσαμε στην Άγκυρα κι από εκεί, την επομένη, επιστρέψαμε στην Κων/πολη. Για την Άγκυρα όμως σε άλλο ποστ, γιατί αυτή δεν ήταν η μόνη επίσκεψή μου στην τουρκική πρωτεύουσα.


Μπόνους τρακ: τι φάγαμε στον Πόντο;

Παρόλο που ο Πόντος φημίζεται για ορισμένα από τα τοπικά πιάτα, επειδή ήμασταν συνεχώς στον δρόμο δεν είχαμε και πολλές επιλογές. Συνήθως αναγκαζόμασταν να κανούμε μια παράκαμψη προς την πλησιέστερη πόλη ή μεγάλο χωριό και να φάμε στο πρώτο – και πολλές φορές μοναδικό – εστιατόριο που βρίσκαμε, κι αυτό ήταν συνήθως κεμπαπτσίδικο. Παραδόξως, φάγαμε αρκετά καλό φαγητό σ’ένα μαγειρείο του Μπαϊμπούρτ. Στη δε Σινώπη φάγαμε πολύ ωραία ψαρόσουπα – είχαμε βρει στον τουριστικό οδηγό ότι ένα εστιατόριο στην παραλία της φημίζεται για την ψαρόσουπά του. Το ψάρι είναι άλλωστε η βάση της ποντιακής κουζίνας, για την οποία οι γνώσεις μου προέρχονται από την Κων/πολη, και ιδίως από το ποντιακό εστιατορία «Πάφουλι» του Κουρούτσεσμε. Το σήμα κατατεθέν της ποντιακής κουζίνας είναι λοιπόν ο γαύρος (hamsi), από τον οποίο παρασκευάζονται τα πάντα: υπάρχει ακόμα και... γαυρόψωμο (ακούγεται απαίσιο, αλλά είναι καταπληκτικό) – πώς λέμε τυρόψωμο ή σταφιδόψωμο. Το πιο περίφημο πιάτο όμως είναι το hamsi pilavı, δηλαδή γαύρος με πιλάφι – άλλο φαγητό που ακούγεται πολύ περίεργο, αλλά είναι πάρα πολύ ωραίο! Το βράδυ που είχα πάει στο «Πάφουλι» φάγαμε λοιπόν πολύ ωραία και μέχρι σκασμού. Έτσι σκασμένοι, ζητάμε τον λογαριασμό και το γκαρσόνι αμέσως μας λέει: «Σίγουρα δεν θέλετε γλυκό; Φτιάχνουμε ένα πολύ ιδιαίτερο γλυκό, που υπάρχει μόνο στη Μαύρη Θάλασσα.» Άντε, λέμε κι εμείς, αφού είναι τόσο ιδιαίτερο, ας το δοκιμάσουμε. Και περιμένουμε, και περιμένουμε, και γλυκό πουθενά... Α, αργεί μας λένε, γιατί σερβίρεται ζεστό. Και περιμένουμε, και περιμένουμε... και το γλυκό τελικά φτάνει. Και τι ήταν αυτό το περίφημο και ιδιαίτερο γλυκό; Γαλακτομπούρεκο!



Όψεις της Αμάσειας


Συμβουλές προς επίδοξους Ποντοκατακτητές.

Δεν είμαι σίγουρη αν θα συνιστούσα αυτό το ταξίδι σε κάποιον που δεν ξέρει καθόλου τουρκικά και που δεν ξέρει λίγο την Τουρκία... Ο λόγος είναι πρώτα απ’όλα πρακτικός: κάποιος που δεν μιλάει τουρκικά σίγουρα θα έχει πρόβλημα επικοινωνίας. Είναι όμως και πιο ουσιαστικός: κάποιος που δεν έχει ιδέα από Τουρκία, ίσως να νιώσει έξω από τα νερά του και να μην ξέρει πάντα πώς να φερθεί – άλλωστε κι εμείς νιώσαμε λίγο περίεργα σε ορισμένα σημεία. Η περιοχή γενικά έχει αρκετό εσωτερικό τουρισμό αλλά σχεδόν καθόλου ξένους τουρίστες, δεν είναι όπως τα παράλια του Αιγαίου όπου οι ντόπιοι νιώθουν άνετα με τους ξένους και αντιστρόφως. Επιπλέον, πόλεις όπως η Τραπεζούντα ή το Ρίζε, για λόγους που έχουν τις ρίζες τους στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα, είναι αρκετά συντηρητικά – και ενίοτε ξενοφοβικά – μέρη. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι όποιος ξένος επισκεφτεί αυτά τα μέρη θα κινδυνέψει. Απλώς πρέπει κανείς να είναι στοιχειωδώς προσεκτικός και, ακόμα κι αν είναι προσεκτικός, ενδέχεται να τον κοιτάζουν σαν περίεργο φρούτο... Τι εννοώ στοιχειωδώς προσεκτικός: πρώτον, καλύτερα να νοικιάσετε αυτοκίνητο στην Τουρκία – δεν είναι ανάγκη να κάνει μπαμ από μακριά το γεγονός ότι είστε ξένοι. Δεύτερον, όπως και σε κάθε ταξίδι, καλύτερα να είναι κανείς με παρέα – αν είναι πάνω από δύο κι όχι μόνο γυναίκες, ακόμα καλύτερα. Τρίτον, προσπαθήστε να είστε μετρημένοι στις κινήσεις και στο ντύσιμο, γιατί δεν ξέρετε τι μπορεί να παρεξηγηθεί.


Κι ένα παραλειπόμενο, μια κι είπα ότι είναι καλύτερο να πάτε παρέα και ει δυνατόν όχι μόνο γυναίκες. Εμείς ήμασταν πέντε: τρία κοριτσάκια, δύο αγοράκια. Ποτέ και κανείς δεν μας ρώτησε τι σχέση είχαμε μεταξύ μας, αλλά αυτομάτως σ’όλα τα ξενοδοχεία και τις πανσιόν που μείναμε όταν ζητούσαμε δύο δωμάτια έβαζαν ξεχωριστά κοριτσάκια κι αγοράκια!


Τοπίο στον δρόμο προς την Αμάσεια

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο ταξίδι, και πληρέστατη περιγραφή!
Ελπίζω να γράψω κάτι αντίστοιχο τον Ιούλιο, που θα είμαι στο Βαν.

Кроткая είπε...

φανταστικό ποστ!
τα καλύτερα για το τέλος μας τα φύλαγες Κουπέπ!

άντε, και εις άλλα με υγεία!!

ps. ερώτηση κλισέ: όταν λέγατε πως είστε έλληνες, τι αντιμετώπιση είχατε?

An-Lu είπε...

Με βλέπω να ξεκινώ τουρκικά από το Μάρτιο...

k2 είπε...

@ Δύτη,
çok mersi! στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο πλήρης η περιγραφή - ξέχασα πολλά...
περιμένουμε εναγωνίως το Βαν! (μα τι θα πας να κάνεις στο Βαν; :))

@ Κρότκαγια,
σ'ευχαριστώ :)
χμμ... καλού κακού όταν μας ρωτούσαν "από που έρχεστε" απαντούσαμε "από την Κων/πολη" χωρίς άλλες διευκρινίσεις. αν συνέχιζε ο διάλογος λέγαμε βέβαια ότι είμαστε Έλληνες και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα - αντίθετα, όπως περιέγραψα, στο Μπαϊμπούρτ που μάλλον ήταν κι ο πιο συντηρητικός σταθμός μας καταχάρηκαν. πιο πολύ έκπληξη προκαλούσε η καταγωγή μας να σου πω την αλήθεια... αλλά επειδή ειδικά στην Τραπεζούντα έχουν γίνει πολλά (π.χ. δολοφονία ενός Καθολικού ιερέα), καλύτερα να είναι κανείς προσεκτικός.

@ Αν-Λου,
όχι για να παινέψω το επάγγελμά μου, αλλά γιατί να περιμένεις ως τον Μάρτιο; :) μια χαρά καταλαβαινείς αζερικά με τα τουρκικά, αλήθεια!

ρίτσα είπε...

απίθανα μέρη! πράβο!

k2 είπε...

@ Ρίτσα,
σ'ευχαριστώ πολύ!
ελπίζω να ανεβάσουμε κι άλλες αναρτήσεις με εξορμήσεις...

Τουρνέ στα νησιά είπε...

φοβερό οδοιπορικό! Σπιθαμή προς σπιθαμή τον γυρίσατε τον Πόντο.
Θα ενημερώσω τον κουμπάρο μου (τον Πόντιο) να το διαβάσει!

Υ.γ κουπέπι έχεις mail

k2 είπε...

Νά'σαι καλά Τουρνέ!
Ο Αλλάχ να δώσει να κάνω κι εγώ Πόντια κουμπάρα (βλ. τη νεότερη ανάρτηση)!