Στο ίδιο έργο θεατές

Χρόνια και ζαμάνια έχω ν’ασχοληθώ με το ταπεινό τούτο βλογ. Τόσα πολλά που αν δεν έγραφε και κατά καιρούς η κ2, δικαίως θα είχε αραχνιάσει. Λίγο η κόπωση, πολύ οι υποχρεώσεις κι η έλλειψη χρόνου, κι η έμπνευση κάπου στ’ανάμεσό τους. Στην αρχή έλεγα ότι δεν έχω θέματα, δεν βρίσκω τι να πω στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Μετά κατάλαβα ότι το πρόβλημα είναι ακριβώς το αντίθετο. Καταιγιζόμαστε καθημερινά από τόσες πληροφορίες και συναισθήματα, τόσες εικόνες κι άλλα τόσα κείμενα, που τα χάνουμε, δεν μπορούμε να επικεντρωθούμε στο σημαντικό, δυσκολεύεται πρώτα το μάτι και μετά το μυαλό να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, να κρατήσει μια τάξη, ένα μικρό αρχείο με ιεραρχημένα τα μεγάλα και σημαντικά. Γι’αυτό κι εγώ σιωπώ.

Αυτό που μου συνέβαινε με το βλόγινγκ πήρε διαστάσεις χιονοστιβάδας στα πάντα. Η ζωή κυλούσε με περικοπές, διαταραχές, συναισθηματικές διακυμάνσεις κι εγώ ένιωθα ότι όλα συμβαίνουν σε κάποιον άλλον, ότι παρακολουθώ μια άναρχη ταινία απ’τον εξώστη. Βλέπεις τα πάντα, δεν μπορείς να παρέμβεις πουθενά. Γι’αυτό πήρα μία και μόνη απόφαση για τη νέα χρονιά. Όχι ν’αδυνατίσω (το προφανές), ούτε να τελειώσω τη διατριβή (το επιτακτικό), ούτε να γίνω πλούσια (το ανέκδοτο της ημέρας). Αλλά να πάψω να είμαι θεατής. Να επιλέγω και να μην επιλέγομαι, να διαμαρτύρομαι και να μην γκρινιάζω, να προλαβαίνω καταστάσεις πριν με προλάβουν αυτές. Και να πληρώνω το τίμημα των επιλογών μου κι όχι ενός αθροίσματος τυχαιοτήτων.

Δεν ξέρω πόσο πρακτικά μπορώ να το μεταφράσω αυτό, αλλά νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο. Κι επειδή δεν μ’αρέσουν τα μακροσκελή και δακρύβρεχτα, κλείνω μ’ένα βιντεάκι που μου έφτιαξε την (χθεσινή) μέρα.