13 Φεβ 2012

Σκόρπιες σκέψεις της επόμενης μέρας



1. Πολλοί ήμασταν εκεί και ζήσαμε επι τόπου αξέχαστες στιγμές ψεκάσματος, κυνηγητού, οδομαχιών και κατόπιν διασυρμού, συκοφάντησης και λιβελογραφημάτων. Όταν λέω πολλοί, εννοώ αμέτρητοι. Τόσο κόσμο είχα να δω από τους Αγανακτισμένους του Μαΐου-Ιουνίου.

2. Μου έκαναν εντύπωση οι οικογένειες. 20χρονοι που μπορεί να κατέβαιναν γενικά σε πορείες (ή και όχι) με τους γονείς τους, προσπαθούσαν να πάρουν ανάσα από τους συνεχείς ψεκασμούς και ρωτούσαν ταυτόχρονα μέσα από την κάπνα και τον αχό «Πού είναι η μαμά;».

3. Δεν ήμασταν προετοιμασμένοι γι’αυτό. Πήγαμε σαν σε σχολική εκδρομή. Χωρίς μαντήλια, μααλόξ, μάσκες και όλο τον υπόλοιπο εξοπλισμό. «Μια συγκέντρωση θα είναι», σκεφτήκαμε. Κούνια που μας κούναγε...

4. Ακούγαμε για πολύ κόσμο ήδη πριν τις 5. Πλησιάσαμε στο Σύνταγμα γύρω στις 5.30 μαζί με άπειρο κόσμο που κατέβαινε ανοργάνωτα, χωρίς μπλοκ και πανό. Δεν καταφέραμε να φτάσουμε. Λίγο μετά την Ομήρου μύρισε δακρυγόνο παντού και το πλήθος προέβη σε τακτική υποχώρηση από το Σύνταγμα. Το ιδιο κι εμείς. Όταν ηρέμησαν λίγο τα πράγματα, κατεβήκαμε την Αμερικής προς Σταδίου για να μπούμε στην πλατεία από κάτω. Μέχρι τη γωνία φτάσαμε. Ο κόσμος φώναζε «μας ψεκάζουν» και υποχωρούσε.

5. Θαύμασα την αυτοσυγκράτηση και την ψυχραιμία ενός πλήθους που πνιγόταν, καιγόταν, ψεκαζόταν σαν κατσαρίδα, αλλά δεν ποδοπατήθηκε, δε λιποψύχησε και τελικά δεν υποχώρησε. Σχεδόν συγκινητικές οι φωνές που έρχονταν από παντού «Δε φεύγουμε, δε θα φύγει κανείς». Οι πιο οργανωμένοι ψέκαζαν με μααλόξ τους πιο ανοργάνωτους και όλοι δίναμε κουράγιο ο ένας στον άλλον.

6. Κατάφεραν να μας απωθήσουν ως τα Προπύλαια, τόσο καπνό δεν είχα ξαναδεί, όλη η Πανεπιστημίου πεδίο μάχης. Μείναμε για πολλή ώρα με πολύ κόσμο Σίνα και Ακαδημίας κοιτάζοντας τον πόλεμο που μαινόταν στην Πανεπιστημίου. Πέτρες και μολότοφ απ’τη μια, χημικά και γκλομπ από την άλλη.

7. Και τότε συνέβη το ανεπανάληπτο: ο κόσμος φώναζε στους αμυνόμενους, ενθάρρυνε τις μολότοφ, έπαιρνε πέτρες να τους βοηθήσει. Το μόνο σύνθημα που άκουγα όλες τις ώρες «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Ούτε για μνημόνια, ούτε για Παπαδήμους, ούτε για μεσομακροπρόθεσμα.

8. Στις πορείς με ενοχλούν βαθιά οι μαλάκες που πάνε για να σπάσουν και να αποπροσανατολίσουν τους πάντες από την ουσία για να ασχολούμαστε μετά μόνο με τα «επεισόδια». Χθες για πρώτη φορά στα χρονικά ένιωσα αλληλεγγύη με τους αμυνόμενους (τους «μπαχαλάκηδες» των καναλιών) και ευχόμουν να τα σπάσουν όλα, να μη μείνει τίποτα όρθιο, να πάρουν το αίμα όλων μας πίσω. Δεν έχω ξαναδεί τόση βία, τόση απρόκλητη επιθετικότητα, τόσο μένος για τόσες ώρες συνεχόμενες από τα ΜΑΤ.

9. Χθες κατάφεραν να μετατρέψουν χιλιάδες πασιφιστές σε μπατσοθήρες, σε ανθρώπους έτοιμους να τα σπάσουν όλα για να δείξουν για μια φορά πόσο τους πνίγει ο καπνός, τα χημικά και το δίκιο. Λες κι η πέτρα που θέλαμε όλοι να πετάξουμε θα μπορούσε να χτυπήσει την καρδιά της εικονικής πραγματικότητας και να αποδείξει πόσοι, πώς και γιατί ήμασταν εκεί. Από μια άποψη, το λες κι επιτυχία.

*Αφιερωμένο στη Μπουρμπουλήθρα που μου θύμισε από μακριά ότι η χθεσινή μέρα δεν είχε μόνο μαυρίλα.

6 σχόλια:

δύτης των νιπτήρων είπε...

Ευχαριστώ -επιβεβαιώνεις ό,τι σκεφτόμουν χτες (από 500 χλμ μακριά).

k1 είπε...

Κρίμα που δεν ήσουν. Ο Χασοδίκης τα λέει εξαιρετικά http://xasodikis.blogspot.com/2012/02/combat-tactics.html

Σταυρούλα είπε...

Έτσι ακριβώς!

Θα σας μαλώσω. Χωρίς μάσκες; Πάνε μωρέ ξυπόλητοι στα αγκάθια; Ειδικά τις μαζικές θέλουν να διαλύσουν.

k1 είπε...

Φταίμε κι εμείς οι αγαθοί ανθρώποι που δεν πιστέψαμε στο Papademos doctrine (κάνει και ρίμα).

aqua είπε...

Ωραία ανταπόκριση! Ευχαριστώ έστω και καθυστερημένα!

k1 είπε...

Παρακαλώ, πάντα στη διάθεσή σας :)