16 Νοε 2011

Βορίδης ueber alles


Σημερινή συνέντευξη του Βορίδη στο γαλλικό Minute. Ενδιαφέρουσα προσαρμογή για το γαλλικό κοινό. Το σουρεαλιστικό συμπέρασμα βέβαια του ανενημέρωτου Γάλλου αναγνώστη θα είναι ότι "οι ξένοι έρχονται στην Ελλάδα για να εκμεταλλευτούν τις κοινωνικές μας παροχές". Τ'ακούσαμε κι αυτό...



16 novembre 2011
EUROPE

«Minute »: Pourquoi avez-vous accepté d’intégrer ce gouvernement?

Makis Voridis: Ce gouvernement n’est pas basé sur le programme d’un parti, mais simplement
sur un objectif limité dans le temps (une cen tainede jours) : stabiliser la situation, sauver l’économie et garantir le financement de l’économie grecque. Il a donc un but très fédérateur, qui est de sortir la Grèce de la tourmente. Notre mission consiste à mettre en oeuvre les décisions prises lors du sommet européen du 26 octobre, car la participation du pays à la zone euro est en jeu – autrement dit, l’avenir de la Grèce, mais aussi, à bien des égards, l’avenir de l’Europe, car notre éviction pourrait avoir de terribles conséquences. L’enjeu est donc de taille et il était normal que nous répondions positivement à l’appel du premier ministre Lucas Papademos [ndlr: ex-viceprésident de la Banque centrale européenne, ancien de la banque américaine Goldman Sachs], puisqu’il a proposé une trêve générale et un «gouvernement d’entente et d’équilibre » dans l’intérêt de la nation. Le nouveau gouvernement est pressé par Bruxelles et le Fonds monétaire international (FMI) de ramener le plus rapidement possible notre pays, dont l’endettement atteint 162 % du PIB, à la stabilité économique..

Est-ce que cette cohabitation ne risque pas d’être difficile, voire stérile?

Nous devons, certes, faire fonctionner une équi pe ministérielle aux sensibilités politiques très diverses: c’est évidemment un défi, mais je crois que nous le relèverons tous. Et ce, à condition
que chaque parti accepte de mettre ses idéesde côté pour parer au plus pressé, qui est de réduire la dette. Nous éviterons tous de critiquer nos partenaires sur la place publique, même si
les discussions seront évidemment possibles en conseil des ministres. Le plus important est de concrétiser les mesures d’assainissement budgétaire de la Grèce, pour débloquer prochainement une tranche vitale de 8 milliards d’euros sur le premier prêt accordé par l’Union européenne. D’ailleurs, pour revenir à votre question, bien au-delà du risque de cohabitation difficile, il était important de montrer la volonté de la Grèce d’appliquer les engagements pris auprès de nos partenaires européens. Cette coalition, pratiquement et symboliquement, illustre la volonté générale de sortir le pays de la crise. C’est aussi une manifestation de cohésion nationale, face aux troubles internes qui ont pu agiter la Grèce.

Quelles solutions proposerez-vous?

Il y a de solides raisons d’espérer sortir de la crise. La solution primordiale, c’est de continuer le plan de financement prévu avec nos partenaires: effacement de 100 milliards d’euros de dette publique détenue par les banques, un prêt supplémentaire et une recapitalisation des banques
grecques. Sans cela, la stabilité est impossible. Ensuite, il faut réduire drastiquement le déficit
et équilibrer le budget, notamment en réduisant fortement le train de vie de l’Etat et de la fonction publique. Enfin, il faut redynamiser notre économie, nous montrer plus compétitifs et, bien sûr, lutter à tout prix contre la corruption.

L’implication du FMI et de l’UE dans vos affaires ne met-elle pas en péril la souveraineté de la Grèce?

C’est ainsi: il existe des lois européennes et des procédures appliquées à tous les membres de la zone euro lorsque le budget ou les éléments macroéconomiques sont déficients. Les contrôles
vont évidemment être accrus avec l’accord du 26 octobre…

N’est-ce pas un obstacle concernant la défense des intérêts de la Grèce? Par rapport à vos relations avec la Turquie, par exemple…

En fait, tout dépend du problème dont il pourrait être question. En l’état, je ne peux pas vous répondre sans un cas précis à traiter. Ce qui est sûr, c’est que si une menace grave pesait sur
l’intérêt national de la Grèce, je ferai mon devoir.

L’immigration semble également poser un grave problème social en Grèce…

L’immigration constitue effectivement un grand problème dans notre pays, mais si vous voulez bien, nous attendrons les élections législatives du 19 février pour en reparler! Tout le monde, au sein du gouvernement, ne partage pas notre programme concernant l’immigration. Ce que je peux vous dire, c’est que ce sera forcément un sujet abordé en conseil des ministres, car nous pensons que, pour résoudre la crise, il est indispensable de changer le code de la nationalité,
limiter drastiquement les aides sociales et inverser les flux migratoires.

Que pensez-vous des émeutes des Indignés?

C’est délicat… Je peux évidemment comprendre qu’il y ait beaucoup de mécontents. Bien des
gens rencontrent les pires difficultés à cause du chômage, ou des coupes qui ont été faites dans les salaires et les retraites; mais il est important de refuser la violence et d’établir un dialogue. Concrètement, il faut prendre le maximum de mesures sociales pour éviter l’aggravation de la situation des plus modestes de mes concitoyens. Mais il est tout aussi important de réformer l’état socialiste mis en place par la gauche, qui, structurellement, coûte une fortune et qui, finalement, est en partie à l’origine de la crise qui nous frappe. Cette faillite du système nous ramène d’ailleurs au problème de l’immigration, car les étrangers installés en Grèce, généralement illégaux, sont le plus souvent venus pour bénéficier de notre système d’assistance publique. Ce faisant, en cette période de crise, chaque euro qui leur est alloué manque cruellement aux plus pauvres d’entre nous.

[Propos recueillis par P. Cousteau]

23 Ιουλ 2011

Milch

Για την Αυστρία που έζησα τις τελευταίες δυο βδομάδες μπορώ να γράψω πολλά, ενδιαφέροντα, προσωπικά, γελαδερά, ιστορικά. Δεν θα το κάνω. Όχι γιατί βαριέμαι αλλά γιατί θέλω να μοιραστώ μόνο την πιο έντονη ανάμνηση από το Γκρατς με την επονομασία Milch. Το βίντεο δεν είναι φυσικά από το Γκρατς, έχει όμως τον καλύτερο ήχο που βρήκα στο γιουτούμπι. Πρόκειται για απόσπασμα από το μιούζικαλ Elisabeth. Ακολουθούν οι στίχοι γερμανιστί (δε θέλω γκρίνιες για το αμετάφραστο, είναι τουλάχιστον hochdeutsch, σε αντίθεση με αυτό που υπέστην δυο βδομάδες).



FRAUEN:
Wann gibt’s endlich Milch?
Warum wird uns nicht aufgemacht?

LUCHENI:
Heute keine Lieferung!

MÄNNER:
Wieder umsonst.
Die Kanne leer, wie so oft.
Umsonst gefrorn und gehofft, die halbe Nacht.

MENGE:
Jemand belügt uns.
Jemand betrügt uns.
Jemand hält uns für dumm.
Wir müssen hungern,
andere lungern
in den Palästen rum...
Schluss!


LUCHENI:
Wollt ihr wissen, wer die Milch euch nimmt?

MENGE:
Sag wer?

LUCHENI:
Die ganze Milch ist nur für sie bestimmt!

MENGE:
Für wen?

LUCHENI:
Für eure Kaiserin! Sie braucht sie für...

MENGE:
Für was?

LUCHENI:
... ihr Bad!

MENGE:
Was?

LUCHENI:
Ja!

FRAUEN:
Was für ein Skandal!

LUCHENI:
Ein Skandal!

FRAUEN:
Das hätt’ ich nie von ihr geglaubt!

LUCHENI:
Das hättet ihr nie von ihr geglaubt!

MÄNNER:
Kinder sterben, weil’s keine Milch gibt für sie...

LUCHENI:
Keine Milch für die Kinder!

MÄNNER:
... während sie badet darin...

LUCHENI:
Sie badet darin!

MÄNNER:
... und uns beraubt!

MENGE:
Was nützt das Klagen,
man muss verjagen,
die uns ins Unglück führ’n!

LUCHENI:
Verjagt, die euch ins Unglück führ’n!

MENGE:
Weg mit den Drohnen,
die uns nicht schonen –
Lasst sie die Volkswut spür’n!

LUCHENI:
Lass sie die Volkswut spür’n!

MENGE:
Schluss!

LUCHENI:
Wollt ihr hören, was die Kaiserin quält?

MENGE:
Sag, was?

LUCHENI:
Wenn sie in ihrem Kamm die Haare zählt,...

MENGE:
Wie das?

LUCHENI:
... weint sie vor Kummer,
denn sie trauert um...

MENGE:
Um was?

LUCHENI:
... ihr Haar!

MENGE:
Was?

LUCHENI:
Ja!

MENGE:
Zeit, sich zu wehren!

LUCHENI:
Höchste Zeit!

MENGE:
Wir woll’n sie lehren...

LUCHENI:
Wir woll’n sie lehren!

MENGE:
... dass man uns nicht verlacht.

LUCHENI:
Lasst euch nicht mehr verhöhnen!

MENGE:
Brot für die Armen!
Recht statt Erbarmen!
Nieder mit jeder Macht!

LUCHENI:
Freiheit für das Volk!

MENGE & LUCHENI:
Brüder seid bereit,
es ist soweit!
Schluss mit dem Leid! Sagt ja!
Die neue Zeit ist da!

11 Ιουν 2011

Οι πλατείες κι οι πορείες

Το ποστ αυτό γράφεται στο πλαίσιο του αφιερώματος "Πλατεία και Δημοκρατία".

Ο απολογισμός που μπορώ να κάνω για το Σύνταγμα δεν είναι αντιπροσωπευτικός γιατί δεν βρίσκομαι εκεί κάθε μέρα. Πηγαίνω όποτε και όσο μπορώ. Γι’αυτό δεν θα επιχειρήσω να κάνω συνολικό απολογισμό, μόνο να παραθέσω κάποιες σκέψεις που γυροφέρνω στο μυαλό μου με αφορμή τις πλατείες. Αρχικά προσπαθούσα να ταύτισω το εγχειρήμα με ό,τι καλούπια είχα ήδη στο κεφάλι μου, και για να το καταλάβω και για να το αναλύσω. Πορείες, συλαλλητήρια, πολιτικές συνελεύσεις. Όταν έπρεπε να το περιγράψω έλεγα: θυμίζει συνάθροιση προεκλογικής ομιλίας, αναμονή πριν τη συναυλία, συλλαληλητήριο για τη Μακεδονία, λαΐκό πανηγύρι επαρχίας. Και προσπαθώ τόσες μέρες να βρω τι κοινό έχουν αυτοί οι άσχετοι μεταξύ τους συνειρμοί. Βρήκα δύο. Το ένα είναι το πλήθος. Ατέλειωτοι άνθρωποι μαζεμένοι σε παρέες, πηγαδάκια που έχουν συγκεντρωθεί για έναν σκοπό σε κάποιο μέρος. Για ν’ακούσουν τον ηγέτη, τον τραγουδιστή, το εθνικό κάλεσμα. Κοινή συνισταμένη, το εξωτερικό γεγονός που τους ενώνει. Αυτό ήταν εύκολο, πολλές αναλύσεις διαβάζουμε τελευταία για την έννοια του πλήθους, την κινητήριο αυτή δύναμη που μπορεί να κάνει θαύματα μόνο και μόνο λόγω του όγκου της.

Το δεύτερο που μου πήρε μέρες να το προσδιορίσω ήταν πιο χωροταξικό. Αναρωτιόμουν γιατί σε καμία περιγραφή δεν μου ερχόταν η εικόνα της πορείας στο μυαλό μου, ενώ τα επιμέρους χαρακτηριστικά περισσότερο πολιτικά είναι παρά οτιδήποτε άλλο. Και τελικά το βρήκα: Η στατικότητα της πλατείας. Σε αντίθεση με τι; Με την κινητικότητα της πορείας. Στην πορεία ξεκινάς με καθορισμένο από πριν στόχο. Έχεις αρχή, μέση, τέλος και ειρμό. Φωνάζεις συνθήματα, δεν εγκαταλείπεις το μπλοκ και μένεις οχυρωμένος στις αλυσίδες όταν χτυπάνε τα ΜΑΤ. Όσο μπορείς. Στόχος είναι ν’ακουστείς, να συσπειρωθείς και να ταυτιστείς με την αναγνωρισιμότητα που σου προσφέρει το μπλοκ, την προσωπική σου ανωνυμία και τα συνθήματα που υπερβατικά ενώνουν σε μια φαντασιακή κοινότητα κοινών διεκδικήσεων. Διεκδικήσεων προσεκτικά ορισμένων από πριν και σχεδόν σχεδιασμένων με μοιρογνωμόνιο. Ξέρεις απόλυτα ποια είναι τα διακυβεύματα και το μόνο που μπορεί να σε εκπλήξει είναι κάποια ευφάνταστα συνθήματα (δεν λέω για τους μπάτσους, αυτό δεν είναι πια έκπληξη). Για να είσαι σωστός διαδηλωτής μένεις οχυρωμένος στις αλυσίδες του μπλοκ σου, αλλιώς, αν περιφέρεσαι δεξιά-αριστερά προσπαθώντας να βγάλεις άκρη με τα υπόλοιπα μπλοκ ή να μετρήσεις κεφάλια ή να βγάλεις καμιά πανοραμική, κατατάσσεσαι πάραυτα στην κατηγορία του Γιαπωνέζου τουρίστα και όχι σ’αυτήν των σοβαρών και συνειδητοποιημένων διαδηλωτών. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω από χωροταξικής άποψης μια πορεία η λέξη που θα επέλεγα είναι «κατακερματισμός». Όχι ιδεολογικός, ούτε πολιτικός, αυστηρά γεωγραφικός. Ο γεωγραφικός κατακερματισμός αποτελεί προϋπόθεση της ιδεολογικής σύμπνοιας σε καθεστώς πορείας. Στην πορεία πας για να εκτελέσεις το χρέος που έχεις ιδεολογικά αναλάβει από πριν, σχεδόν εργολαβικά. Δεν πας όμως για να ζυμωθείς με άλλους ανθρώπους, με διαφορετικές ιδέες, δεν πας για να δεις ή να κάνεις την έκπληξη. Φανταστείτε μια πορεία όπου όλοι οι συμμετέχοντες περιφέρονται άτακτα πάνω-κάτω, μιλάνε με όποιον βρουν μπροστά τους και διαπραγματεύονται το τελικό διακύβευμα. Μια τέτοια εικόνα θα ακύρωνε την ίδια την έννοια της πορείας, η οποία εκκινεί από κάπου και τερματίζει κάπου αλλού, έχοντας προκαθορισμένα αιτηματα και στόχους. Υλικός στόχος είναι να τερματίσουν όλα τα μπλοκ στην γραμμή του ορισμένου από πριν τέρματος και να «διαλυθούν ησύχως», ενώ η συνεκτική της δύναμη είναι η πειθαρχεία στον τρόπο που κινούμαστε. Η τελική ένωση μέσω του κατακερματισμού. Λόγω της φύσης του εγχειρήματος.

Στις πλατείες συμβαίνει το αντίθετο. Και γι’αυτό, ενώ η μαζική προσέλευση παραπέμπει εν πρώτοις σε πορεία, κανένα άλλο στοιχείο δεν θυμίζει αυτού του τύπου την έκφραση. Γι’αυτό για τις πλατείες ο χωροταξικός όρος που θα επέλεγα είναι «ζύμωση». Ζύμωση όλων των τύπων: πολιτική, ιδεολογική, κοινωνική, προσωπική, συλλογική. Εκεί επιβάλλεται η –σχεδόν άναρχη- κινητικότητα των συμμετεχόντων σε όλο το εύρος του χώρου που οι ίδιοι πολύ συγκεκριμένα έχουν ορίσει. Ενώ η κινητικότητα του χώρου της πορείας στηρίζεται εν πολλοίς στην στατικότητα των συμμετεχόντων μέσα σ’αυτή, η στατικότητα της πλατείας επιτρέπει, σχεδόν επιβάλλει την κινητικότητα των συμμετεχόντων. Γι’αυτό η πλατεία ως έννοια είναι πολύ πιο ευέλικτη ως προς το ποιόν των υποκειμένων που την απαρτίζουν. Δεν χρειάζεται να «δηλώσουν» εκ των προτέρων σαφή ιδεολογική τοποθέτηση, δεν κατεβαίνουν υποχρεωτικά υπό την σκέπη ενός φορέα/συνδικαλιστικού οργάνου/παράταξης/κόμματος. Γι’αυτό και τα όρια εντός του –κατά τα άλλα- ευκρινώς ορισμένου χώρου είναι σαφώς πιο ρευστά, πιο ευέλικτα, και τελικά πιο προσπελάσιμα. Η φυσική δρασκελιά που σε μεταφέρει από τον έναν χώρο στον άλλον, στην πλατεία μπορεί να σε μεταφέρει και σε διαφορετικό ιδεολογικό σύμπαν. Γι’αυτό και στην αρχή δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί κάθε φορά κατέληγα με διαφορετικές παρέες, σε διαφορετικό παρτέρι, με περισσότερους αγνώστους απ’ό,τι γνωστούς, κι όλο αυτό με τεράστια φυσικότητα. Η προσλαμβάνουσα εικόνα δηλαδή αλλάζει κάθε φορά ανάλογα με τους ανθρώπους με τους οποίους μιλάς, με το εκάστοτε πηγαδάκι, με την πάνω ή την κάτω πλατεία. Είναι σαν να έχεις μια μαγική εικόνα που μεταβάλλεται κάθε φορά που στρέφεις τον φακό σου κατά λίγες μοίρες. Η πανοραμική δε εικόνα της ευρυγώνιας λήψης δείχνει κάτι παραπάνω από ανθρώπινες κουκίδες. Δείχνει την πολυμορφία ενός μικρόκοσμου αρκετά αντιπροσωπευτικού της ελληνικής κοινωνίας. Γι’αυτό κι η εικόνα που με ξένισε στην αρχή, αυτή του «ό,τι νά’ναι», που δεν παραπέμπει σε μια συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων με διακριτά χαρακτηριστικά, αλλά σε πολλές και διαφορετικές πραγματικότητες, στο τέλος συνειδητοποίησα ότι αποτελεί συστατικό στοιχείο της πλατείας. Στην πορεία ξέρεις τι να περιμένεις, φαντάζεσαι από πριν τα πρόσωπα, αν όχι τα επιμέρους χαρακτηριστικά τους, τουλάχιστον το στιλ, την εμφάνιση και σε γενικές γραμμές τις απόψεις τους. Στην πλατεία, πέρα από παρατηρήσεις τόσο γενικόλογες που καταντούν αφόρητη κοινοτοπία, δεν μπορείς να κατατάξεις το πλήθος στα γνωστά σχήματα με τα οποία έχεις μάθει να πορεύεσαι τόσα χρόνια.

Το στοίχημα λοιπόν της πλατείας, ο τελικός στόχος αν θέλετε, δεν είναι μόνο τα συνθήματα, οι διεκδικήσεις και η αυτοοργάνωση. Το στοίχημα είναι πάνω απ’όλα η ζύμωση διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων, η αλληλεπίδραση που μπορεί να έχει η συνάντησή τους και το αποτέλεσμα που αυτή μπορεί να επιφέρει. Δεν ξέρω αν η ζύμωση αυτή θα οδηγήσει σε άμεσα και χειροπιαστά αποτελέσματα (κανείς δεν μπορεί να το ξέρει), αυτό που ξέρω σίγουρα πάντως είναι ότι η εμπειρία της πλατείας θ’αφήσει στους συμμετέχοντες, ανεξάρτητα από την πρακτική έκβαση του εδώ και του τώρα, κάτι ανεκτίμητο: την πολιτική παρακαταθήκη της δυνητικής ανατροπής που μπορεί να προέλθει από την κινητοποίηση του στατικού.

ΥΓ. Το ποστ αυτό συνειδητά δεν εστιάζεται στο τι ακριβώς συμβαίνει αυτές τις μέρες στην πλατεία. Όταν η δράση προηγείται, η ανάλυση δεν μπορεί παρά να περιμένει.

14 Μαΐ 2011

Η ζωή πάντα σου δίνει λύσεις


Έστω ότι έχεις ένα πρακτικό πρόβλημα. Και δυσκολεύεσαι να το λύσεις. Ας πάρουμε ένα τυχαίο παράδειγμα: το πρωί πλένεις το σλίπινγκ μπαγκ σου, αλλά για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο το πλυντήριό σου δεν το στύβει. Αποτέλεσμα: γεμίζεις όλο το σπίτι νερά μέχρι να το βγάλεις στο μπαλκόνι. Το πρόβλημά σου όμως δεν είναι αυτό, αλλά ότι θα πρέπει να βρεις τρόπο να το στεγνώσεις γρήγορα γιατί περιμένουν κι άλλα πλυντήρια. Και σκέφτεσαι πιθανές εναλλακτικές.


Η πρώτη είναι να το απλώσεις στα γρασίδια και να περιμένεις να στεγνώσει. Καλό αν θες να ξενιτευτείς και να το συνδυάσεις με πικ-νικ. Κακό αν μένεις στο κέντρο και το κοντινότερο σε πρασινάδα είναι ο τριών πόντων ξεραμένος βασιλικός που φυτοζωεί στο μπαλκόνι.

Λύση διαμερίσματος: το τυλίγεις σε σκουπιδοσακούλα, το πιάνεις από παντού με μανταλάκια, το απλώνεις στη φορμάικα και περιμένεις να στεγνώσει αλά τραχανάς. Καλό αν του κάνεις κι αέρα από πάνω με φύλλο φοινικιάς για να στεγνώσει σε 45 μέρες. Κακό αν έχεις δυο δράμια μυαλό για να σκεφτείς ότι αυτή είναι συσκευασία της γιαγιάς σου για να μην στάζει το τάπερ στο ψυγείο.

Λύση εξτρίμ-σπορ: Βρίσκεις σεληνιακό τοπίο με μηδενική βαρύτητα ή εναλλακτικά τραμπολίνο. Μπαίνεις μέσα στο σλίπιγκ-μπαγκ, το κλείνεις ερμητικά, κι όταν δεν υπάρχει διέξοδος από πουθενά χοροπηδάς φρενιασμένα μέχρι α) να πέσεις ξερός, β) να έρθουν τα ανθρωπάκια με τα άσπρα να σε μαζέψουν, γ) να κερδίσεις λάιβ στον Αυτιά ως χαζοχαρούμενο αντίδοτο στην κρίση/τις ουρές στο ΙΚΑ/την ορθολογική σκέψη. Καλό αν επιδιώκεις οτιδήποτε απ'τα παραπάνω. Κακό αν δεν έχεις πρόχειρο τραμπολίνο.

Αλλά όπως μας προϊδεάζει και ο τίτλος του πρόχειρου αυτού ποστ, υπάρχει πάντα και η σοφή λύση που σου δίνει η ίδια η ζωή, κυρίες και κύριοι. Απολαύστε υπεύθυνα:


Και εξηγώ: Κατοικοεδρεύεις στην πολυκατοικία που απεικονίζεται στην φωτογραφία. Είσαι στο μπαλκόνι σου και απλώνεις το σλίπιγκ-μπαγκ ελπίζοντας να πέσει ξηρασία/να βγάλει ήλιο/να προσγειωθεί ένας εξωγήινος στο μπαλκόνι σου με σεσουάρ και να το φυσάει μέχρι να στεγνώσει. Και τότε...σκάνε μέσα σε 5 δευτερόλεπτα 3 μολότοφ από κάτω. Μία στην είσοδο της αστυνομίας, μία στο μπροστινό αυτοκίνητο και μια τρίτη προς τη λαϊκή για ξεκάρφωμα. Καλό γιατί το σλίπιγκ-μπαγκ καίγεται άρα δεν σε απασχολεί πια πόσο θα του πάρει να στεγνώσει. Κακό γιατί τινάζεις τ'αποκαΐδια απ'όλο το μπαλκόνι/το σπίτι/τον ξερό βασιλικό και αγοράζεις καινούριο σλίπιγκ-μπαγκ που σου χρειαζόταν έτσι κι αλλιώς. Καμιά φορά μένω άναυδη με την προνοητικότητα του Σύμπαντος...

12 Ιαν 2011

Στο ίδιο έργο θεατές

Χρόνια και ζαμάνια έχω ν’ασχοληθώ με το ταπεινό τούτο βλογ. Τόσα πολλά που αν δεν έγραφε και κατά καιρούς η κ2, δικαίως θα είχε αραχνιάσει. Λίγο η κόπωση, πολύ οι υποχρεώσεις κι η έλλειψη χρόνου, κι η έμπνευση κάπου στ’ανάμεσό τους. Στην αρχή έλεγα ότι δεν έχω θέματα, δεν βρίσκω τι να πω στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Μετά κατάλαβα ότι το πρόβλημα είναι ακριβώς το αντίθετο. Καταιγιζόμαστε καθημερινά από τόσες πληροφορίες και συναισθήματα, τόσες εικόνες κι άλλα τόσα κείμενα, που τα χάνουμε, δεν μπορούμε να επικεντρωθούμε στο σημαντικό, δυσκολεύεται πρώτα το μάτι και μετά το μυαλό να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, να κρατήσει μια τάξη, ένα μικρό αρχείο με ιεραρχημένα τα μεγάλα και σημαντικά. Γι’αυτό κι εγώ σιωπώ.

Αυτό που μου συνέβαινε με το βλόγινγκ πήρε διαστάσεις χιονοστιβάδας στα πάντα. Η ζωή κυλούσε με περικοπές, διαταραχές, συναισθηματικές διακυμάνσεις κι εγώ ένιωθα ότι όλα συμβαίνουν σε κάποιον άλλον, ότι παρακολουθώ μια άναρχη ταινία απ’τον εξώστη. Βλέπεις τα πάντα, δεν μπορείς να παρέμβεις πουθενά. Γι’αυτό πήρα μία και μόνη απόφαση για τη νέα χρονιά. Όχι ν’αδυνατίσω (το προφανές), ούτε να τελειώσω τη διατριβή (το επιτακτικό), ούτε να γίνω πλούσια (το ανέκδοτο της ημέρας). Αλλά να πάψω να είμαι θεατής. Να επιλέγω και να μην επιλέγομαι, να διαμαρτύρομαι και να μην γκρινιάζω, να προλαβαίνω καταστάσεις πριν με προλάβουν αυτές. Και να πληρώνω το τίμημα των επιλογών μου κι όχι ενός αθροίσματος τυχαιοτήτων.

Δεν ξέρω πόσο πρακτικά μπορώ να το μεταφράσω αυτό, αλλά νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο. Κι επειδή δεν μ’αρέσουν τα μακροσκελή και δακρύβρεχτα, κλείνω μ’ένα βιντεάκι που μου έφτιαξε την (χθεσινή) μέρα.